Tijdsverspilling

Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden? Een nieuwe manier om naar de wereld te kijken; een poging om vat te krijgen op het menselijk handelen. En of het nu de eenzame man van Peter de Graef is of de vijf eenzame ruimtewezens van het Syndicaat, je komt bij beide voorstellingen gelouterd naar buiten. Hulde dus.

Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden?
Een nieuwe manier om naar de wereld te kijken; een poging om vat te krijgen op het menselijk handelen. En of het nu de eenzame man van Peter de Graef is of de vijf eenzame ruimtewezens van het Syndicaat, je komt bij beide voorstellingen gelouterd naar buiten.
Hulde dus.

Iedereen moet het een keer meemaken. Ga en zie hoe erg theater kan zijn. Gelokt door kortingen en mezelf wijsmakende ik het dus een keer moest meemaken geweest naar ‘A chorus line, de musical’. Wat erg voor het nieuwe Luxor Theater in Rotterdam dat ze zich moet lenen voor dit soort voorstellingen. Ik vind het geweldig dat er dingen gemaakt worden voor een groot publiek maar dit is echt gevaarlijk slecht. De mensen die dit mooi vinden hebben waarschijnlijk kaartjes gekocht zonder korting. Joop van der Ende, ineens snap ik weer dat dat gewoon een simpele Nederlandse boerenjongensnaam is.

Ik moet er even een nacht over slapen. Teveel gezien.

Een bewerking van Martin McDonagh (schrijver van de Leenane Trilogy) om je vingers bij af te likken. De Antwerps/Engels/Amerikaans/Franse slang proeft na als peper op de tong. Ik wil die tekst hebben! Gespeeld in zalig fysiek spel met down-to-earth humor. En ondanks al deze acteerhoteldebotel komt de hardheid, leegte, ontroering en goedheid van de mensen van het Ierse eiland Inishmaan goed aan. De eilandbewoners raken in de ban van de komst van regiseur Robert Flaherty naar Ierland, we spreken 1934. Kripplen Billy hoofdpersoon van dit verhaal is de outcast van het dorp, maar wel degene die Hollywood haalt. Gaat het zien en maakt kennis met dit jonge Vlaamse kollektief! Ik hoop dat ze nog heel veel meer gaan maken.

Concurreren met de Leenane-trilogie van ZT Hollandia is niet eenvoudig, maar hier doorstaat Olympique Dramatique de test met glans. Heerlijk ensmeblespel, fenomenaal taalgebruik waar zelfs Tom Lanoye steil van achterover valt en dikke lol, enorm veel lol. Wie het mist (de kans is groot; 3x Amsterdam = de Nederlandse tournée) kan het misschien in september nog wel een keer zien …

Sneeuw, vooral sneeuw die in grote hoeveelheden naar beneden valt, speelt een hoofdrol in deze lekkere klassieke tragi-komedie waarin personages worstelen met geldzucht, macht en ware liefde. Naarmate de problemen van de hoofdpersonages groter worden, wordt de sneeuwbal die de bediende (een prachtig gespeelde clowneske rol) oprolt groter en groter. En zo zitten er meer komische vondsten in een groots geacteerd verhaal. Een ouderwets avondje theater, dat wel, maar alleen al de moeite voor de mooie mis-en-scene op het raakvlak van dans en theater. Tel daar nog de muziek bij die door je hoofd blijft spoken en je hebt een prima avond (met vuurwerk).

In het begin moet ik even de toon vatten, maar vervolgens wordt deze Heijermans zeer aangenaam. Mooie bon mots verheffen het geheel ver boven de Hollandse jaren-50 kneuterigheid die van het décor en de kostuums afstraalt. De acteurs spelen allen prima, maar het is vooral de ijzersterke regie die het ‘em doet.

Erg indrukwekkende mini-opera. Mariecke van der Linden openbaart zich als groot talent, die zowel componerend als uitvoerend veel in haar mars heeft. Het verhaal combineert de beklemmendheid van ‘Virgin Suicides’ met de onheilszwangere decadentie van ‘The Secret History’. Petje af!