Zonder een woord, prachtig samenspel van een broertje en een zusje. Soms is de een opstandig, terwijl de ander alles netjes wil, en dan ineens weer andersom. Elke beweging is een dans is een spel is een toneelstukje is aandachttrekkerij is onzekerheid is vrijheid. De dansende dozen waren adembenemend. Hopelijk gaan deze twee spelers samen nog heel veel maken! een gewei voor haar, een voor hem, een voor de dozen, een voor haar gevecht achter het raam, een voor de prachtige tafel die echt wel kon staan, een voor de mutsen, en nog meer voor nog meer.

Wat een geweldig leuke geschiedenles! Na al de lovende recensies was ik ook wel erg benieuwd, en het was de moeite waard. Zo leer je nog eens iets op een leuke manier.
Het stuk was doorspekt met geluidjes, er werd gespeeld op instrumenten, gewreven over steen, gepiept, gekraakt en gedrupt. Fantastisch leuk gedaan.

In alle media wil Ivo ons ervan overtuigen dat hij met ‘Con Amore’ een positieve, hoopvolle voorstelling over de liefde heeft willen maken, van elk cynisme gespeend. Verdomd interessant, meneer Van Hove, maar gaat u verder.
Ik zie het dus niet. Ik zie vooral afstandelijkheid, voyeurisme en ongegeneerde vrouwonvriendelijkheid. Als Ivo nou eens een voorstelling zou maken over de moeite die het hem kost om niet cynisch te zijn; dat zou nog eens wat wezen…
Toch geweien, hoor. De acteurs willen wel, en het decor is fantastisch. Oh gruwel: een interessante mislukking, wellicht?

Ik vond het wel een leuk gegeven, een verhaal over een spannende tocht die een jongetje maakt en dan ziet wat de waarheid over zijn familie is. Maar het was nog niet zo erg goed. René Groothof was wel erg goed, maar hij overspeelde de andere twee wel vaak. Het is gewoon geen geheel, flauwe overgangen (door de acteurs gezongen bekende televisiethema’s) en het was allemaal een beetje te geïmproviseerd. Ik ging niet echt mee met het verhaal en dat had ik wel gehoopt. Dus 1 gewei voor de poging, en twee tomaten voor dat het geen geheel was en het me niks deed.

Wat een waanzinnige, mooie, feestelijke, heerlijke, amuzante schrijnende voorstelling op een bijzondere avond! Een vette proficiat. Herman Bolten moet een theaterprijs krijgen voor zijn Spoel en ezel. Nog nooit een akteur zo naakt en kwetsbaar gezien en zo eenzaam. Een aaneenschakeling van dromen. Ik ga zeker nog een keer met al mijn goede vrienden, dit moeten ze gezien hebben.

Wilde Lea leeft! Zoveel jaar na dato eindelijk weer een Vlaamse voorstelling waarin de chaos en het tempo zo overdonderend grappig en indrukwekkend zijn, dat het tot buikpijn leidt. Van het lachen, let wel! Onbedaarlijke waanzin, geraffineerd. Zelden een betere ‘type-casting’ gezien. Mannen met snorren zijn de nieuwe helden! Zien, zien, zien! Beleven, beleven, beleven!

Nooit gehoord, nooit gezien, de nederlandse taal opnieuw uitgevonden door drie franstaligen dansers, spelers met een huiveringwekkend kwetsbare presence, weerbarstige, geestige, pijnlijk poetische tekst van Pieter de Buysser, theaterbeelden die je de adem benemen, een theatervaring van een keer om de vijf jaar, als avantgarde nog betekenis heeft dan is dit het, hier gebeurt iets geniaals.

He he, Ivo maakt weer eens wat. Je zou toch bijna vergeten dat hij de nieuwe chief was van de TGA-clan. Jammer alleen dat het niet helemaal je-van-het is. Oh, het is vermakelijk, zeer zeker, en af en toe zit er wel eens iets interessants in. Maar voor de rest, tja…
In ieder geval is ‘Con Amore’ toegankelijk, de vraag is alleen of niet geprobeerd is het te toegankelijk te maken. En dus vecht een jonge trosje acteurs en actrices zich door teksten van een eeuwenoud Monteverdi-libretto in een vrolijke VT Wonen keuken en zetten ze te pas en te onpas een eigenlijk altijd misplaatst liedje in. Goed goed, diep respect voor de dappere poging met zo’n jonge groep zo’n ambitieuze tekst op te pakken, en de meeste spelers brengen het er nog niet eens zo heel slecht vanaf, maar het blijft me allemaal iets te vrijblijvend. Bepaald geen acteerwerk waarvan je op het puntje van je stoel gaat zitten. Zal voor een deel ook wel aan de vreselijke ‘hertaling’ liggen. Wat dat betreft blijft TGA wel trendvast: ze maken de ene vreselijke tekstbewerking na de andere, na de veel te barokke ‘Massacre at Paris’ en de tenenkrommende ‘Macbeth’ dan nu een ‘generation X’ -bewerking van dit libretto. Ach, wel cultuurnotavriendelijk, zullen we maar denken.
Het enige echt goede is de constant aanwezige soundtrack die het spel mooi ondersteunt. Wat dat betreft is Con Amore een waardig vervolg op ‘True Love’ en is het op een paar punten (met name vormgeving) aanzienlijk beter dan zijn voorganger.
Maar ja, dan die vreselijke liedjes, die de voorstelling een onbedoeld ironische wending geven. Dat kan toch niet meer jongens… dit maakt dat de voorstelling er uit ziet als een eerstejaars-regieschool-lunchpauze-probeersel.

Een gewei voor de mooie teksten van Don Duyns.
Een gewei voor de subtiele regie van Don Duyns.
Een gewei voor alles wat Ricky Koole doet, weer een totaal andre rol , en weer 100% geloofwaardig, en dat zingen echt geweldig. Ricky Rules!!!
Een gewei voor Christine van Stralen met haar lieve hoofd en gekke stem, ik heb nooit een mens gezien die op haar lijkt, wat een mooie actrice.
En natuurlijk en gewei voor Marcel Musters, die heerlijk in koningsgewaad rond struumt, wat een geweldige rol, ik heb een keer een man gezien op de tv, die echt zo was. Kortom geweldig stuk.. dat niet voor niets in reprise ging. O, ja en nog twee geweien: 1 voor Bellevue omdat het het mooiste theater van Amsterdam is, ik hou van die grote zaal (ook al was ‘Zwaargewicht’ in een klein zaaltje we mochten toch nog even door die grote zaal heen lopen) en de 2e voor de Smoeshaan omdat het gewoon de leukste kroeg is van Amsterdam met hele knappe jongens achter de bar en hele lekkere brownies!! Kortom toppertje!!!

Een voorstelling die 24 uur duurt (ik zag er best tegen op). Geen 24 uur volgehouden, zelfs geen 12. Maar toch een boeiende, goed-slaperige en daardoor bedwelmende ervaring. Raar en bijzonder om te zien hoe zulke doodmoeie mensen (ze waren al 11 uur bezig toen ik kwam kijken) zichzelf en elkaar gaande proberen te houden, al improviserend. Hun bewegingen zijn vertraagd, ideeën versimpelen, beslissingen worden makkelijker genomen. Niet minder grappig, initiatiefrijk of gemeend, maar wel veel simpeler, platter en slaperiger. Perpetuum mobile. Ontstaan vanuit het idee, dat je ‘s nachts wakker blijft om je eigen angst voor het donker tegen te gaan. Structuur van dansjes, afspraken, spelletjes en verkleedpartijen die zich steeds herhalen in een uitgerekte nacht. Al met al een rare ervaring, vooral omdat je op een gegeven moment, als je zelf ook moe wordt, echt geboeid raakt door een stervende kameel, een dansend skelet of een gorilla die ‘banaan’ op een schoolbord schrijft.