Tijdens een fietstocht rusten Maartje en Fonger uit in een uitspanning die gevestigd is in de oude boerderij van Maartjes vader, dichtbij de rolbrug, die er niet meer is. Alles is verdwenen of vervangen. Veel tijd is verstreken en veel dromen zijn teloorgegaan, maar samen fietsen zij nog wel eens en praten over vroeger in een taal, waarin de zinnen vaak blijven steken in enkele woorden.
Bouke Oldenhof schreef het stuk dat nu toevallig in Brabant speelt, maar dat net zo goed in Groningen of Friesland plaats zou kunnen hebben. Herkenbaar, ook voor mensen die dit platteland van de jaren ‘50 niet hebben meegemaakt. Die kleinheid, die bekrompenheid en die onmacht van “kleine luyden” wordt hier levensecht over het voetlicht gebracht met een humor die echte humor is in de romantische zin van het woord: aan de ene kant is er gelegenheid voor een daverende lach; aan de andere kant verdwijnt het gevoel voor tragiek nooit: een traan in de lach. Deze humor wordt versterkt, doordat beide acteurs het verhaspelen van de taal consequent volhouden.
Een echte aanrader.

Een rugzakje als bochel. Franse boeken in opstand. Soufleren tot kunst maken. Bijhouden hoeveel rode en witte drankjes er worden gedronken. Hoe 12 duizend gulden meer dan een miljoen wordt. Een mooie tekst bewerken en heel, heel lief, goed en grappig en ongelofelijk energiek spelen door iedereen op vijf vierkante meter prachtig decor. De lezing van ‘t derde deel was afbreuk omdat deze (mooie) tekst te laconiek werd behandeld en de dialogen over het nut van vrouwen te lang waren. Maar Jacob Derwig wist hem wel meteen heel levendig te maken.

Een lichtvoetige voorstelling, intrigerende tekst, prettige manier van spelen. Er zijn fraaie snelle overgangen, een speels decor. Jammer is dat het me vaak niet raakt. Bij elkaar: goed werk, jongens.

Wat een leuke speelvoorstelling. Enorm veel plezier, een lekker verteld verhaal, met spanning (de kinderen in de zaal zaten ademloos te kijken) en humor (de kinderen in de zaal lachten zich een kriek)(en de grote mensen ook trouwens). Het decor was wel erg niksig… Maar misschien is dat ook niet zo erg als je alles met de verbeelding doet. Door het té mooie weer té weinig mensen in de zaal, dit verdient echt veel veel meer.

Gezellig straattheater, ook goed te begrijpen door de toerist. Goed voor anderhalf uur straattheater, maar misschien te mager voor betalende Parade-klant.

Hoera voor het theater! Ik weet echt niks van Canetti maar volgens mij moet je het zo spelen. Volkomen hysterisch maar niet over de top. Een gewei voor Martijn die ondanks hersenschudding een hele interessante jongeman was.

Leve Canetti’s intellectuele pulp! Leve ‘t Barre Land, dat zonder kostuums, decor, schouwburg, geld of publiek voor een van de beste voorstellingen van ‘t jaar zorgt. Leve Fin de Saison, waar ze met een glitterbol een disco maken!

Kan er uit Utrecht iets goeds komen? Nou, in ieder geval wel ‘t Barre Land met “Hoofd zonder Wereld” naar Elias Canetti (ik kreeg woensdagavond in De Brakke Grond dus iets om over na te denken). Er werd over de hele linie ogenschijnlijk achteloos en lichtvoetig geacteerd met een diepe buiging naar Discordia (ik kreeg dus iets onalledaags toegankelijk voorgeschoteld). Dat alles voorzien van veel relativering, zelfspot en humor, waaruit maar weer eens blijkt dat je dat niet in de eerste plaats moet zoeken bij produkties die zich nadrukkelijk als hilarisch afficheren (ik heb dus veel gelachen).En ondanks de moeilijkheidsgraad van de oorspronkelijke tekst en de zelfopgelegde beperkingen op de speelvloer, liep de voorstelling als een trein (ik heb dan ook voluit genoten). De eigenlijk onwaarschijnlijke figuur van Prof Kien stond van half negen tot elf uur als een huis, maar wat mij betreft werd de show toch gestolen door zijn huishoudster (ik heb derhalve veel bewonderd). Vier geweien is dan ook niet overdreven, lijkt me.

Dank TGA voor het opnieuw programmeren van deze verguisde en onbegrepen eenmansstrijd. Frisch legt een enorme vinger op een van de meest zere plekken, het is niet leuk om te zien en het kan niet wat hij doet. Maar ik ben bang dat het uiterst noodzakelijk is. De voorstelling is niet meer te zien, maar de film ‘Vergeef me’ zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen.

Ik was als betoverd door een sprookje, het stuk was hilarisch op sommige momenten en magisch op andere. Kortom ik heb genoten, en ben er zelfs trots op dat ik hierbij heb mogen zijn. Grote lof aan alle acteurs, wiens rollen hen op het lijf gescreven leken te zijn. Puck(en), de ezel, koning Oberon, Helena en alle anderen die ik nu vergeet: in een woord Wauw!