Voor kinderen vanaf 4 en ouder. Ik voelde mij in ieder geval aangesproken. Een soort van Wallace en Grommit in een ronddraaiend huisje. Miniem plotje, maar met veel liefde voor detail en het vak. Een snoepje.

Hier wordt aangetoond dat mensen van 4 jaar al op meta-niveau kunnen en willen denken over ‘normaal’. Kinderen zijn conservatief, word vaak gezegd, maar hier zien we hoe Dada, magisch realisme en surrealisme stromingen zijn die teruggrijpen op de verwondering die kinderen al mobiliseren. De vraag is niet hoe het kan, maar, en vooral na het bewijs dat deze voorstelling levert, hoe het kan dat het weg raakt. Het antwoord is dat de volwassenen dom kijken en onderschatten wat hun eigen kinderen zitten te doen. Toch is het jammer dat het mensbeeld in zo’n voorstelling zo hard wordt. In absurdistische cartoons en ook wel in andere kunst komt zo’n mensbeeld vaak voort uit technisch onvermogen van de kunstenaars; maar deze spelers hebben dat eigenlijk niet nodig. De Anti-esthetiek komt misschien meer voort uit de noodzaak om ook de oudere, cynische generatie te bevredigen?

Een onbeschrijfelijk mooie voorstelling met zoveel vaart en energie!!! Wat een verplicht avondje toneel kijken zou worden (waar ik er erg tegen op zag) werd een feest! Wat is toneel leuk en verrassend. Ik heb met mijn klasgenoten na afloop afgesproken om nog een keer te gaan terwijl ik dacht dat Shakespeare stoffig en heel erg saai was.
We hebben ook nog gepraat met de akteurs, dat was de tweede openbaring, ze zijn zo enthousiast over wat ze doen en maken, alsof het hun hobby is. Verder een dikke pluim of gewei voor de muziek en het licht.

Ik geef één reden om deze voorstelling te gaan zien: het lichtplan van Henk Danner. Vooruit nog ééntje: de openingsdans op spitzen. Prachtig.

Een prachtige dansvoorstelling die begint met een filmpje over de anatomie van onze voeten. Erg leuk en origineel.
De choreografie as erg mooi en speelde met de multimedia die in deze voorstelling een eigen plek hadden. Met name de kantelende spiegel die af en toe doorzichtig was, zorgde voor prachtige toneelbeelden. En de reclamefilmpjes tussendoor waren briljant! Mooi, mooi, mooi.

De aanhouder wint, dat zie je maar weer. Na een aantal keren me tevergeefs op de wachtlijst te hebben laten zetten, kwam ik nu eindelijk binnen. En het was het meer dan waard. Spelers die hard werken en vervolgens er in slagen een mooie voorstelling te maken, daar kan je toch geen genoeg van krijgen. Gelukkig mag je hier weer eens gewoon lol hebben om jezelf en dat pas achteraf merken. Gèneloos kijken en pas in de kroeg gaan denken met je grote hoofd.
Ik wou dat meer theater zo was….
…behalve als ik er dan niet in kom.

Deze voorstelling is enigszins overschat. Was leuk voor de lunchpauze, maar is verder erg braaf en saai geregisseerd. Het spel van de drie mannen houdt ook niet over. Maar Tamar van den Dop is super en de tekst ook. Dus toch maar gaan…

Hotel Modern is bij uitstek een groep die echt haar eigen stijl heeft ontwikkeld (en niet heeft afgekeken). Eigenzinnig. Slakkesporen is bizar, verrassend en uiteindelijk ontroerend. Mn. de film in de voorstelling is briljant. Sterker: de beste korte film die ik sinds lang zag. De mede-mens als garnaal, wat een symbool.

Nou, daar gingen we dan. Met de hele 5 VWO stroom moesten we naar Midsummernightdream. Op school hadden we al twee keer één of ander over enthousiast iemand moeten luisteren, dus ik had al helemaal geen zin meer. Toen begon de voorstelling… SAAAAAAAI!!!!! Ik had echt de neiging om gewoon weg te lopen, maar we moesten er een opdracht over maken, dus ben ik toch maar blijven zitten. Het duurde gewoon 4(!) uur en het was zooooo dom, ik vond er echt helemaal niets aan. De enige om wie ik nog een heel klein beetje kon lachen was Puck. Maar dat was denk ik omdat je na een tijdje alles relatief begint te zien. Ik heb dus ook niets van de voorstelling begrepen. Op de terugweg misten we ook nog een de trein, wat symbool stond voor die avond: KLOTE!

Meer dan vier jaar na de verpletterende eerste uitvoeringen blijft deze productie onverbiddelijk op de diepere emoties werken. De wijze waarop regisseur Robert Carson deze opera van Poulenc verteld is een voorbeeld van fijnzinnigheid en diepzinnigheid. De wijze waarop choreograaf Philippe Giadieau voorts de onthoofding van de nonnen vorm heeft gegeven dient met gouden letters in de annalen van DNO te worden opgetekend en kan wedijveren in beklijving met de graalscene van Grueber’s Parsifal. Muzikaal was er ook eindelijk weer veel te genieten bij DNO. Yves Abel leidde zeer geinspireerd en met veel gevoel het Nederlands Philharmonisch orkest en bewees dat dit orkest met je juiste man ervoor tot grote hoogte kan stijgen. Susan Chilcott voerde een prima cast aan met een zeer doorleefde en dramatische vertolking van Blanche en het is verheugend dat zij volgend jaar als de Marschallin in der Rosenkavalier zal terugkeren. Judith Forst zong een superbe Madame de Croissy, de verrassing van de avond. Gaat dat zien en horen !!!