Een ingenieus plot, sterke regie, goede acteurs, scherpe teksten, prachtige locatie (het Paradijs). Verhaal wordt heel sterk opgebouwd en zakt op geen enkel moment in. Eén van de betere schrijvers, Neil Labute. Jammer dat er zo weinig voorstellingen zijn. Misschien als er genoeg mensen bellen dat er nog extra komen? Ik vind het een van de beste stukken sinds jaren.

Een mysterie. Je krijgt een brief waarin staat dat je gratis naar de nieuwe voorstelling van up&coming regisseur Olivier Provily mag. Bij het Veemtheater, waar de voorstelling gespeeld wordt, weten ze van niets; handgeschreven enveloppen komen doorgaans van de spelers of de regisseur. Maar je kent niemand die meedoet!
Dit overkwam mij, en ik ging nieuwsgierig naar ‘Alles ontstaat in bed’. Het was de meest abstracte voorstelling die ik in jaaaaren heb gezien, ‘maar’ toch vond ik het erg mooi. Het ging geloof ik over je ‘bijzonder maar eenzaam’ voelen, versus ‘gewoon maar geborgen’. De evolutie van de mens had er ook mee te maken, en ik zag er wel kritiek in op het begrip civilisatie. Provily durft erg, erg veel tijd te nemen voor zijn scènes. Dat zorgt vaak voor een uiterst gespannen buikkramp-sfeer, maar ook desperate lachbuien: als je al vijf minuten zit te kijken naar een blote man met een grote pruik die naar de wc aan het gaan is.
Na afloop wilde ik het vrijkaartjesmysterie oplossen. Maar geen van de acteurs, noch de regisseur, herkende het handschrift op de envelop. Dit vind ik onverkwikkelijk. Weet iemand hoe dit kan? Help!

ik vond dit echt wel een heerlijk ding, goeie regie, proficiat trouwens aan de acteur goed gelopen en geacteerd, prachtige muziek, gewoon proficiat eigenlijk ik heb er echt van genoten.

Amusant Vlaams liedjescabaret van een snipverkouden artiest. Geert Houtekiet probeert het beste te maken van zijn verkoudheid en laat de verkoudheid ook bijna de hoofdlijn van zijn voorstelling worden. De liedjes zijn amusant en op zijn tijd hilarisch.
Jammer dat de man zijn ziekbed verlaten had om voor 2 man en 1 paardekop te moeten spelen. Hij had beter verdient, immers welke artiest speelt er door in de pauze? Precies! Geert Houtekiet!

Ik kan niet anders zeggen dat een deel niets meer dan een klucht leek. Ik heb me erg verveeld en ik kan ook niks anders zeggen dan zonde van het geld.

David Harrower is een toneelschrijver wiens stukken ( eerder onder meer “Messen in hennen”) je te denken geven. Malpertuis is een toneelgroep die behalve je oog en oor, ook een beroep op je verstand doet (zoals eerder dit seizoen met “De Val”). De combinatie van beiden levert ook ditmaal weer een adembenemende voorstelling op. Dat komt bijvoorbeeld door het prachtbeeld van de aan kabels opgehangen versierde badkuip, met daarin de van continent naar continent vliegende rockster. Maar nog meer door de overtuigend gebrachte paradox van de onontkoombare eenzaamheid van elk van de zeven personages en hun gedoemde, niet aflatende drift de anderen ter leniging daarvan, te bereiken. Goed hoor.

Ja, er doet een leuk jongetje en een vertederend meisje in mee. Ja, Loes Luca is altijd een verademing. Ja, al die jonge amateurs zien er goed uit. Maar ja, Let’s Dance is als voorstelling dus helemaal niks. Als je een kleine dertig gulden (€ 12,50) entree vraagt, moet je meer leveren dan een geslaagde jaarlijkse schoolmusical. Laat ik bij O.T. maar aan een vroegere productie als “Het Ongeval” blijven denken. Eén gewei voor die goeie herinnering.

Een voorstelling waar we gehypnotiseerd uit kwamen. Waanzinnig en triest. Zelden zoiets meegemaakt in theater. Een hardloper gaat strijdend ten onder. Ode aan de eenzame mens. Acteur Leon Voorberg verdient lauerkransen. De muziek had niet mooier gekund. Wie is die gitarist? Prachtig.

Ja, een klucht. Dat moet je toch ook eens gezien hebben. De klucht is eigenlijk een heel filosofisch genre. Lachen tegen de pure wanhoop op. Zo mooi werd het niet tijdens deze matinee, maar ik moest toch af en toe schateren. Plot dit keer niet met deuren, maar met naamsverwisselingen en twee koffertjes. Haha.

Zeer gedurfd, dat is de gedachte die steeds terugkomt. Eens even rondkijken in het publiek: de een zit te schaterlachen, net als mijn vrienden en ik; de ander zit beschaamd met de armen over elkaar, zich afvragend of hij zomaar weg kan lopen; twee anderen doen dat inderdaad.
Je hoeft niet op zoek naar ‘diepere lagen’ - waarvoor die ene tomaat - al ziet zelfs de leek (lees: niet-cultureel onderlegd cabaretpubliek) dat er meer aan de hand is dan alleen maar bloot. Het is eenzaamheid en zieligheid in zijn puurste vorm.
Maar Lege Maag is vooral humor. Keihard lachen, maar ook subtiel en herkenbaar. Een moment een brok in je keel (het ‘duet’ na de incest/verkrachtings-scène) en veel momenten ontroering.
En voor de rest: lekker speels.