Prachtig decor, zeer mooi het licht, en zeker in combinatie, als de deuren opengaan, heel mooi.
Ook de dreiging die van het kamertje komt, als het naar voren komt in de laatste scène, indrukwekkend, zeker als je zelf op de 3e rij zit.
Lekker vrolijk gespeeld.
De tomaat voor de ogen van Hedvig. Kvond het rood op rood verfen, kzat me er alleen aan te ergeren, want het deed me denken aan het beest van Belle.

Na lange tijd weer eens Rijnders bij Toneelgroep Amsterdam, maar dit is toch ook heel erg de voorstelling van Paul Gallis. De houten planken tot zover het oog de hoogte in kan kijken, zijn een fraaie metafoor voor het benauwende hoge noorden. Het houten bouwseltje dat bij de aanvang dienst deed als videoschermn blijkt even later, behalve huiskamertje, ook een deel van de muur van de zolderkamer te zijn. Knap, maar vooral ook erg mooi. Ook het licht was betoverend en gaf de voorstelling een ongelofelijke, ja bijna magische lading. Hajo Bruins als mislukte man was hilarisch ook al vanwege zijn enorme buik. Rijnders creëert met de slapstick-achtige scènes een fijn tegenwicht voor het soms toch wat tegen melodrama aanhangende verhaal. De sublieme vormgeving en het feilloze acteren maken deze Wilde eend echter tot een memorabele voorstelling.

Het stuk kwam heel traag op dreef. Ik vraag mij nog altijd af waarom er zoveel naakt in moest voorkomen. Het werd echt lachwekkend. Het was veel te langdradig, ook de dialogen waarop je je heel hard moest concentreren. Het bloeide wel open naar een mooi einde.

In een heel warm hokje een kleine voorstelling zien. Het was een beetje niksig. Wel vermakelijk spel, vooral van Esther de Koning. maar in deze tijd verwacht ik wat meer van een voorstelling die gaat over de oorlog. Aan het eind wordt er een rare draai gemaakt zodat het ineens over Iets lijkt te gaan. Ik zag het niet.

Doe mij nog maar wat meer wijkgericht theater! Een heel mooie, intieme vertelvoorstelling. Twee Puerto-Ricaanse New Yorkers vertellen, spelen en zingen (in een mengsel van Spaans en Engels) een zeer simpel verhaal over een avond waarop de electriciteit uitvalt in New York en een van hen vader wordt. Drie musici begeleidden hen. Met als bonus nog een anti-oorlogspeech van de regisseuse.

Dark is theater om je helemaal aan te vergapen en om veel over na te praten. De beelden, het decor en het licht zijn werkelijk verbijsterend, verbazingwekkend en prachtig. En de heftige bijdetijdse muziek en de symbolieklawine die over de toeschouwers wordt uitgestort zijn goed voor een lange nazit. Kortom: dit is een topproductie. Zij het dat de (gezongen én geprojecteerde) tekst mij niet kon bekoren.

Ik had gehoopt op een nieuwe kijk op het stuk, maar het was toch weer een soort ‘ouderwetse’ toneelavond. Staan en mooi tekst zeggen. Dus niet geslaagd, voor mij. Wel twee geweien voor Marike van Weelde die Elektra speelde. Wat een prachtige actrice zeg. Inzichtelijk, begeisterd, doorleefd. De rol Elektra is niet makkelijk, maar zij laat echt alle facetten zo helder klinken en zien… TOP! De anderen vond ik daarme meteen niet goed. Ja, het zusje wel, trouwens. Maar met de Moeder kon ik niet mee… Gewoon ook niet mooi gespeeld. Jammer.

“Beelden aan Zee” vormt de fraaie locatie, Gerardjan Rijnders levert de naar vorm én inhoud prima tekst en Sacha Bulthuis (bijgestaan door Aart Greidanus met de tweede stem) buit die voordelen uit. Heb dit voordeel ook een nadeel? Nou, dat is mij dan in ieder geval niet opgevallen. Deze A’dams-Haagse samenwerking moest maar eens herhaald worden.

1 Gewei voor de energie en inzet van de akteurs.
Helaas vond ik het een voorstelling die ‘open naar publiek’ en ‘oprecht’ probeerde te zijn, maar dat was het helemaal niet!! Wat viel dat tegen: het begon zo goed in de foyer toen al die jonge akteurs ons tegemoet kwamen en op het moment dat de akteur ons begon toe te spreken , werd het meteen een tekst en vielen ‘de gordijnen’ alweer dicht. En zo bleef het helaas ondanks de goeie poging de hele zaal letterlijk en figuurlijk op zijn kop te zetten. Ik zat met plaatsvervangende gêne en voelde me bijna de hele tijd opgelaten. Het was nep, de akteurs deden alsof ze het tegen mij hadden maar dat was niet zo: op het moment dat je iets terug zei raakten ze in de war… en gingen ze weer door met hun stukjes. Jammer…

Ik ben voor het eerst van mijn leven naar een lunchvoorstelling geweest en…..Helemaal super!
10 jonge acteurs, tien prachtige teksten! Ik ben verliefd geworden op deze voorstelling, deze mensen en mijn leven!
Bedankt! Ineke