Er heerst een opmerkelijke lauwheid rond deze voorstelling.
Zeer onterecht.
Ibsens Wilde Eend is een theaterdaad van formaat.
Geweien voor regie-opvatting, samenspel en vormgeving.
Slapstick als uiterste consequentie van tragisch besef.
Ga dit zien. Dit is heel goed. Dit gaat over ons mensen en medemensen.

Prachtig decor, zeer mooi het licht, en zeker in combinatie, als de deuren opengaan, heel mooi.
Ook de dreiging die van het kamertje komt, als het naar voren komt in de laatste scène, indrukwekkend, zeker als je zelf op de 3e rij zit.
Lekker vrolijk gespeeld.
De tomaat voor de ogen van Hedvig. Kvond het rood op rood verfen, kzat me er alleen aan te ergeren, want het deed me denken aan het beest van Belle.

Na lange tijd weer eens Rijnders bij Toneelgroep Amsterdam, maar dit is toch ook heel erg de voorstelling van Paul Gallis. De houten planken tot zover het oog de hoogte in kan kijken, zijn een fraaie metafoor voor het benauwende hoge noorden. Het houten bouwseltje dat bij de aanvang dienst deed als videoschermn blijkt even later, behalve huiskamertje, ook een deel van de muur van de zolderkamer te zijn. Knap, maar vooral ook erg mooi. Ook het licht was betoverend en gaf de voorstelling een ongelofelijke, ja bijna magische lading. Hajo Bruins als mislukte man was hilarisch ook al vanwege zijn enorme buik. Rijnders creëert met de slapstick-achtige scènes een fijn tegenwicht voor het soms toch wat tegen melodrama aanhangende verhaal. De sublieme vormgeving en het feilloze acteren maken deze Wilde eend echter tot een memorabele voorstelling.