Knappe combinatie van expressief beeldend theater met gebruikmaking van mimetechnieken enerzijds en snel, talig, de toeschouwer voortdurend op het verkeerde been zettend gefilosofeer over (het nut van) maatschappelijk engagement anderzijds. De begeleidende, regisserende hand van Laura van Dolron is goed merkbaar. Met de hulp van een suicidale knuffelkikker, en met David van Griethuysen (met heel kekke schoentjes) als prins op het witte paard, overbrugt Elien van den Hoek heel mooi de kloof van alleen maar vermaakt worden, bij het kindertoneel bijvoorbeeld, naar geconfronteerd worden met je eigen (niet altijd honderd procent oprechte) motieven. Ze slaagt erin jonge toeschouwers, twintigers, zowel te vermaken als aan het denken te zetten. Ook heel genietbaar en vermakelijk voor de iets oudere toeschouwer overigens.

Elien van den Hoek doet Laura van Dolron. Maar dan minder goed. Vond het leuker toen Elien van den Hoek gewoon Elien van den Hoek voorstellingen maakte (Pierrot aan de Lantaarn bijvoorbeeld). Maar goed, begrijp ook wel dat je eens iets anders wilt proberen. Maar ik zeg heel conservatief: schoenmaker hou je bij je leest. Leuke kostuums, by the way. Geweitje daarvoor. En voor het proberen. Nu niet meer doen.