Ik vond het echt een geweldige voorstelling. bij de eerste scene (een dialoog tussen een mens en de dood) dacht ik :”mijn god waar ben ik nu terecht gekomen?” maar toen de het decor van de eerste scene omhoog ging en de witte schermen, de videoprojectors, de gebedsbankjes en de band tevoorschijn kwam wist ik dat ik goed zayt. het mooie aan het stuk vond ik dat de spelers heel dicht bij zichzelf waren. de liedjes waren geweldig bedacht, en ik vond de scene waarin een van de acteurs in opstand komt tegen het passiespel van het kruizigen van jezus (een naakte vrouw aan het kruis) heel mooi. ook het liedje waarin een meisje geile praat tegen god roept vond ik ook echt geweldig, vooral de schaamte die ze daarna had. ik vond alleen de scene van de twee naakte mensen nergens opslaan, het leek vooral bedoelt van: we willen naakt op het podium laten we daar een scene omheen maken. voor de rest nog een keer: ge-wel-dig!

Een onbloedige anatomische les, zoiets is het.

Je kunt je natuurlijk afvragen of het nog nodig is het katholicisme en de Katholieke Kerk zo te benaderen. Ik bedoel zoals Wunderbaum het doet: niet bloederig, niet fanatiek, niet rancuneus, hooguit een beetje oneerbiedig en spottend. Want in het Vaticaan zal niemand er van wakker liggen.

Hoewel, een halfblote dame aan het kruis…

Hoe dan ook, deze heidense ex-calvinist heeft in ieder geval van deze voorstelling genoten. Van de invalshoek (de persoonlijke beleving van religie), van de muziek ( The Godsquad én van ‘Jules’),van het toneelbeeld (goeie suggestie van een kathedraal), van de vele, vele verhalen die toch een geslaagd en samenhangend patchwork zijn geworden,van de in empathie gedompelde kritiek en vooral, vooral van de frisheid van de acteurs en actrices.

Dus ik zeg het mij metgezellen en mijn voorgangers op Moose na: dit was/is okay.

Knappe voorstelling van dit knappe collectief. Vooral de eigenzinnige vorm pakte me. Het moeten mijn katholieke roots zijn, kon me er goed in vinden allemaal. Soms iets te veel generatie X cliches. Prachtig was het beeld met de kerkbanken en de vijf videoschermen. Had van mij nog meer uitgebuit mogen worden. Stuk voor stuk goede acteurs die hopelijk ook af en toe repertoiretoneel/regisseurstoneel blijven doen (in 10 geboden waren ze ook al zo sterk). Maar vooral ook op deze weg door blijven gaan.

Raar idee: wanneer een vergelijkbare voorstelling zou zijn gemaakt over de islam, dan waren er nu rellen uitgebroken in vele steden, zouden theaters worden belaagd en acteurs moeten worden beveiligd. Wunderbaum lijkt dat zich ook te realiseren: zodra een van de spelers het woord ‘moslim’ in de mond neemt, wordt hij resoluut de mond gesnoerd door een collega. Zo wordt deze a-politieke, uiterst persoonlijke en integere voorstelling toch nog politiek. We hebben dan al ruim anderhalf uur naar een groep acteurs gekeken, allemaal rond de 30, die op zoek zijn naar wat het christendom nog voor hen persoonlijk betekenen kan, begeleid door de meeslepend spelende driemansrockformatie The Godsquad en culminerend in een nagespeeld passiespel waarbij een van de actrices zich als Jezus aan het kruis laat ‘spijkeren’, de tranen op commando bengelend over haar wangen. Het mooie van Kamp Jezus is dat de groep ons geen visie of opvatting wil opdringen, maar alleen persoonlijke verhalen vertelt. Met veel gevoel. Bij mij kwam het binnen. Ik vond het mooi. Amen. (volgend seizoen te zien in diverse theaters, waaronder de Stadsschouwburgen van Amsterdam en Groningen)