Festival Cement (2007)

Een oude bierbrouwerij als locatie voor theater, dat belooft wat.. Gure wind over de Maas en binnen is de ontvangst warm, maar de temperatuur laag. Maar dat wisten we. Warm aankleden was aanbevolen en we waren voorbereid. Gelukkig werden we helemaal warm van deze voorstelling (mede ook dankzij fleecedeken.) De ruimte is indrukwekkend. Prachtig uitgelicht. HEt spel is ontroerend en grappig tegelijk. Vooral Saar Vandenberge was fijn om naar te kijken. Hoe zij bij de jongens gaat horen. HEt lijkt een simpel verhaal, drie jongeren die stiekem dingen doen, maar er zit veel meer waardevols in. We kwamen met een warm hart weer naar buiten.

Een zeer poëtische en indringende voorstelling van de jonge maakster Madeleen Bloemendaal. Erg volwassen associatieve vertelling over de dood (met Simon Snel als Hadesachtige verschijning) die opmerkelijk helder en intelligent in elkaar steekt. De symbolen zijn soms wat te voor de hand liggend maar binnen de gehele voorstelling krijgen ze een voldoende onbeduidende plaats.
Zeer knap en met momenten erg ontroerend.

Er valt niet zoveel te zeggen.
Heen gaan.
Gruwelijk.
Geweldig.
Brrr…

Iets zwaardere kost dan de eerdere voorstellingen die ik zag van Van Gestel, maar nog steeds prettig absurd. Leuk samenspel, toffe locatie. Tomaatje voor de beetje clichématige benadering van het thema gaming.

Kleine performance over lijnen, ballen en symmetrie. Er zit een leuk effect in met een schattig zelfgemaakte blauw-filter bril. Erg Sanne van Rijn-esque (speciaal ‘Langzaam tot nul’), maar dan iets minder scherp.

Het begon leuk: twee dansbewegers op een houten decor, een soort kruising tussen piratenschip en rommelzolder, waarmee ze hele coole dingen doen, waar het hout bijna van breekt. Kortom: twintig minuten sympathiek bewegingstheater en dat het dan nog iets langer duurt vergeef je ze wel. Maar het duurt dus niet ‘iets langer’, het duurt bijna anderhalf uur, met steeds meer van dezelfde bewegingen en flauwe filmpjes die beter op YouTube hadden gekund. Sympathie verspeeld, jammer.

Festival Cement: Tweejaarlijks theaterfestival in Maastricht. Al een hele tijd een must voor een theaterliefhebber zoals ik mezelf noem. In het echte leven ben ik jongerenwerker. Begin van het festival meteen kaartjes gereserveerd voor diverse voorstellingen. Uiteraard met name voorstellingen, gemaakt (door inmiddels makers met naam en faam: Jef van Gestel en Domien van der Meiren). Deze waren weer successen geworden. Alles en iedereen had het zoals altijd hier over. Daarnaast hoorde ik steeds vaker en enthousiaster de woorden “Losse bandjes” vallen. Een voorstelling over jongeren en seksualiteit - een educatieve voorstelling! Als jongerenwerker heb ik inmiddels heel wat ellendige voorstellingen gezien wat onder de noemer “educatief theater” aangeboden wordt. Ook onze jongeren - en neemt het ze kwalijk - zijn na zoveel elend niet meer te porren voor theater. Dus werd het twijfelen totdat ik een docent van de academie hoorde praten over deze voorstelling. Zoveel vooraf.

Zondag avond, laatste voorstelling van het festival.
Losse bandjes van Setheater- Om te beginnen, de locatie: het Rijksarchief. Een prachtig samenkomen van oud en nieuw. Dat zie je ook niet al te vaak.

Ook inhoudelijk een samenkomen van prachtige
Ik denk dat iedereen deze voorstelling moet zien, wel of geen doelgroep - dus jongeren, jongerenwerker of docent. Zowel ducatief gezien als ook qua vorm: een prachtig en minizieus uitgewerkt concept, prachtige, niet alleen voor jong publiek aantrekkelijke beelden, teksten en geluiden. Perfect in scene gezet. Oog voor detail.

Dit educatief theater werkt! Ik ga dan ook alles eraan doen om deze voorstelling voor onze doelgroep te boeken.