Een zeer poëtische en indringende voorstelling van de jonge maakster Madeleen Bloemendaal. Erg volwassen associatieve vertelling over de dood (met Simon Snel als Hadesachtige verschijning) die opmerkelijk helder en intelligent in elkaar steekt. De symbolen zijn soms wat te voor de hand liggend maar binnen de gehele voorstelling krijgen ze een voldoende onbeduidende plaats.
Zeer knap en met momenten erg ontroerend.

Wat een mooie voorstelling! Misschien her en der nog wel te zien dat het een try out was, maar de voorstelling zit echt goed in elkaar. Het gaat over een jonge vrouw die net overleden is en nog afstand moet nemen van haar oude leven voordat ze doorkan naar haar hiernamaals. Ze wordt hierbij gesteund door een oude man die al een tijd in de tussenwereld zit waar het stuk zich afspeelt. Het stuk is luchtig, zit vol herkenbare momenten (bijvoorbeeld de gedachtes/vragen van de jonge vrouw die geprojecteerd worden op de achterwand. “Wat zullen ze met mijn kast doen? Over een paar weken hebben mijn vrienden de laatste fles van mijn wijn op…”) en mooie bewegingen. Ook het toneelbeeld met daarop een sloep waar mensen al eeuwen mee naar de volgende fase van hun bestaan geleid worden en de achterwand van kledingstukken van alle mensen die hier al geweest zijn, past super bij het stuk. De voorstelling is zeker een aanrader.