Festival a/d Werf (2006)

Ik heb geloof ik de laatste tijd niet zo´n beste kueze qua voorstellingen. Van verschillende kanten was mij deze voorstelling aangeraden, maar halverwege begon ik het gevoel te krijgen dat deze mensen of naar een andere voorstelling waren geweest of geen ogen en oren aan hun kop hebben of dat ik gewoon iets gemist heb. Wat ik heb gezien: slechte nichtenhumor, iets wat op cabaret leek, maar het niet was, tenenkrommend slecht acteerwerk, iets wat diepgang suggereerde (want we doen iets met Hamlet en een psycholoog) maar nog platter was dan een dubbeltje en een flintertje van een mooi plaatje (vader Hamlet bij kaarslicht). Mag het de volgende keer misschien een onsje meer zijn?

ik vond hamlet een verademing tussen al de toneelstukjes . Hamlet neemt het bestaan of niet bestaan onverschrokken serieus. Met alle gevolgen van dien. een tomaat omdat het zo warm was in de zaal. maar blij dat ik deze voorstelling niet heb gemist.

Zo ziet u maar, The Glasshouse laat de gemoederen niet onberoerd. Over de volgende interventie van dit gezelschap. Nou nou nou, er gaat er wel eens eentje de mist in, zou ik zo willen zeggen. Kijk; het kon heel wat worden, toneel over toneel, intermediatextu alles. Radio, heel veel snoeren, Titus, live ethervervuiling, beelden uit Rome en een regisseur met een Earth Wind and Fire t-shirt aan. Maar het wordt me toch een partij onbegrijpelijk, en vervelender, saai.

Naruurlijk is Titus Shakespeare niet maar Titus Andronicus wordt er wel aan de lange haren bijgesleept om een kritiek op de huidige samenleving iets interessants te geven. Anders kan ik de twee lijnen in de voorstelling niet aan elkaar knopen. We zien vooral een radioshow van het type Roep maar Raak, waar acteurs maar ook publiek in de zaal en thuis voor de radio (interessant!) mogen inbellen over alles wat ze op de lever hebben. Liefst rechts of pervers. Titus ontleedt genadeloos of de inbreng zinnig is en is daar erg scherp in. Vrijheid van meningsuiting is een hoog goed, zo lijkt zijn opvatting, maar laat het dan wel een Mening zijn! Of tenminste iets interessants.
De gelijkenis met Theo van Gogh is er toch wel. En de vraag is: vormt nu de scherpe èn botte radiopresentator zelf het gevaar, of verkeert hij zelf in de gevarenzone?
In ieder geval lijkt de opvatting van The Glasshouse dat we wel eens mogen beseffen dat het losse moorden zoals in Titus Andronicus op de loer ligt (en dan gaat het niet om de doodslag op de vlieg). En daar zit ‘m de kneep, wat mij betreft: kunst overstijgt zijn grens en treedt het domein van de politiek binnen. Mooi voer tot discussie, zeker, maar de stellingname van de groep leidt me ook af van de voorstelling. Met de vorm kon ik namelijk best uit de voeten, de saaiheid ervan stoorde me niet. De achterliggende mening, maar vooral toch de te ver gezochte koppeling tussen Roep maar Raak en Titus Andronicus, die stoorden wel.
De discussie achteraf, ook met een van de spelers en de regisseur, dat hoort er dan weer helemaal bij en welja, een gewei daarvoor.
(Denk niet dat ik voor een paar biertjes mijn mening bijstel..!)

de voorstelling Titus GS gaat volgens mij helemaal niet over wel of niet interactief en dat is juist het goede er aan. De voorstelling probeert op een poetische en persoonlijke manier wankele antwoorden te geven op de tijdsgeest. Ik vond het juist ontroerend dat in de voorstelling iemand inbelde met een gedicht over Toon Tellegen om de actrice te troosten. Wat mij betreft meer dan geslaagd. en wat doet een tshirt van een regisseur er toe.

Heb er elders al over geschreven, maar wilde toch ook hier even kwijt dat dit een mooi ervarium was, en een aanrader voor de liefhebbers van interactief evaringstheater. Van Geffen vormt samen met Dries Verhoeven en Boukje Schweigmann al bijna een heuse stroming op dit gebied.
Alleen de teksten, daar zou Van Geffen nog iets meer aandacht aan kunnen besteden.

Overdonderende voorstelling. Transparant en eerlijk. Fantastisch dat ik ook mijn mening mocht geven, durfde alleen niet. Heeft mij over zoveel zaken aan het denken gezet. Wat is een mening? Hoe vaak maak ik mijn mening tot norm? Ook de vorm vind ik helemaal nieuw. De film beelden gaven mij de ruimte om te gaan luisteren naar wat er gezegd werd. Hierdoor werd het echt radio. We leven in een tijd van Albert Cuyp journalistiek, waar iedere mening en ervaring schreeuwt om aandacht. Maar is er nog ruimte voor de werkelijke problemen in deze wereld. Misschien ga ik via internet nog luisteren en durf ik dan wel in te bellen. Tjerk Wilstra

Ik heb het altijd betreurd dat er bijna geen hoorspel in Nederland of Belgi� is, maar deze voorstelling doet alles behalve overtuigen dat de omroepen voorstellingen via de radio moeten uitzenden.

�Titus Andronicus� zelf is misschien de minst interessant van Shakespeare�s toneelstukken en luidde en stijl en decadentie op het Engelse toneel in die �wraakstukken� waren genoemd. Sex en extreem geweld, zonder de seks als verluchting, en theater in Engeland herstelde zich slechts na een paar eeuwen.

Maar je zou denken dat door het stuk in de huidige tijd te zetten, tegen de moord op een radiojournalist (met onvermijdelijke associaties met Theo van Gogh), dat er iets interessants van zou komen, maar helaas lukt dat niet. Gewoon door karikaturen van de gekken die Amerikaanse radio dj�s opbellen voor te stellen maak je geen actueel theater, vooral als ze weinig of geen interactie met het stuk zelf hebben.

Bovendien stel ik het niet op prijs als een toneelstuk wordt �verkocht� met de belofte dat gewone beluisterars kunnen opbellen om mee te doen in de voorstelling terwijl alle of bijna alle van de bellers (ik heb niet het geduld gehad om tot het eind te luisteren) die wij horen eigenlijk acteurs zijn. Er zijn al te veel van deze �gimmicks� in de cultuur sector en als men niet voorzichtig zijn, beginnen wij ook de culturele sector te wantrouwen net als alle andere commerci�le instanties die ons willen belazeren.

Het lijkt dat wij moeten wachten totdat de BBC met uitzenden in het Nederlands begint voordat wij weer goed Nederlandstalig hoorspel krijgen - tenzij wij tevreden met slechts �Het bureau� kunnen zijn.

de voorstelling Titus was zo ongeveer de enige echt politieke onbrave voorstelling van het festival. En ach die wel of niet interactiviteit…het heeft mij niet gestoord en ik liet me graag wegvoeren op de ruis van stemmen.Ook gelachen en die man die telens verdrietig inbelde. Echt nieuw. een tomaat voor de toeschouwer die niet durfde in te bellen (waaronder ikzelf)

Drive van Odd Enjinears is echt in 1 woord adembenemend. Ze vertellen een verhaal over een man die niet welkom is in een dorp. Hij test de bewoners, maar zij testen hem nog harder terug. En dat zonder woorden. Maar met allerlei installaties en karretjes die de meest geweldige geluiden en muziek voortbrengen.
Op de vloer staan vier huisjes, waarin van alles gebeurt. Op machinale wijze zijn de bewoners van de huisjes aan het werk. De spelers voeren alle handelingen heel geconcentreerd uit. En dan worden ze opgeschrikt door de vreemdeling, die letterlijk via een lopende band het verhaal inloopt. De verbazing aan beide kanten is groot. Je kijkt je ogen uit, en je wordt een uur lang meegenomen in de wereld van de bewoners van de huisjes, hun machinerie en de vreemdeling met zijn sneeuwbol. Ontroerend, poetisch en heel mooi!

Ik heb genoten van de voorstelling en vond de vorm en inhoud heel mooi in balans. De stilte deed zijn werk. heel. Een voorstelling, die je bijblijft en je inspireerd tot eigen creativiteit. Bedankt