de voorstelling Titus was zo ongeveer de enige echt politieke onbrave voorstelling van het festival. En ach die wel of niet interactiviteit…het heeft mij niet gestoord en ik liet me graag wegvoeren op de ruis van stemmen.Ook gelachen en die man die telens verdrietig inbelde. Echt nieuw. een tomaat voor de toeschouwer die niet durfde in te bellen (waaronder ikzelf)

Ik heb het altijd betreurd dat er bijna geen hoorspel in Nederland of Belgi� is, maar deze voorstelling doet alles behalve overtuigen dat de omroepen voorstellingen via de radio moeten uitzenden.

�Titus Andronicus� zelf is misschien de minst interessant van Shakespeare�s toneelstukken en luidde en stijl en decadentie op het Engelse toneel in die �wraakstukken� waren genoemd. Sex en extreem geweld, zonder de seks als verluchting, en theater in Engeland herstelde zich slechts na een paar eeuwen.

Maar je zou denken dat door het stuk in de huidige tijd te zetten, tegen de moord op een radiojournalist (met onvermijdelijke associaties met Theo van Gogh), dat er iets interessants van zou komen, maar helaas lukt dat niet. Gewoon door karikaturen van de gekken die Amerikaanse radio dj�s opbellen voor te stellen maak je geen actueel theater, vooral als ze weinig of geen interactie met het stuk zelf hebben.

Bovendien stel ik het niet op prijs als een toneelstuk wordt �verkocht� met de belofte dat gewone beluisterars kunnen opbellen om mee te doen in de voorstelling terwijl alle of bijna alle van de bellers (ik heb niet het geduld gehad om tot het eind te luisteren) die wij horen eigenlijk acteurs zijn. Er zijn al te veel van deze �gimmicks� in de cultuur sector en als men niet voorzichtig zijn, beginnen wij ook de culturele sector te wantrouwen net als alle andere commerci�le instanties die ons willen belazeren.

Het lijkt dat wij moeten wachten totdat de BBC met uitzenden in het Nederlands begint voordat wij weer goed Nederlandstalig hoorspel krijgen - tenzij wij tevreden met slechts �Het bureau� kunnen zijn.

Overdonderende voorstelling. Transparant en eerlijk. Fantastisch dat ik ook mijn mening mocht geven, durfde alleen niet. Heeft mij over zoveel zaken aan het denken gezet. Wat is een mening? Hoe vaak maak ik mijn mening tot norm? Ook de vorm vind ik helemaal nieuw. De film beelden gaven mij de ruimte om te gaan luisteren naar wat er gezegd werd. Hierdoor werd het echt radio. We leven in een tijd van Albert Cuyp journalistiek, waar iedere mening en ervaring schreeuwt om aandacht. Maar is er nog ruimte voor de werkelijke problemen in deze wereld. Misschien ga ik via internet nog luisteren en durf ik dan wel in te bellen. Tjerk Wilstra

de voorstelling Titus GS gaat volgens mij helemaal niet over wel of niet interactief en dat is juist het goede er aan. De voorstelling probeert op een poetische en persoonlijke manier wankele antwoorden te geven op de tijdsgeest. Ik vond het juist ontroerend dat in de voorstelling iemand inbelde met een gedicht over Toon Tellegen om de actrice te troosten. Wat mij betreft meer dan geslaagd. en wat doet een tshirt van een regisseur er toe.

Naruurlijk is Titus Shakespeare niet maar Titus Andronicus wordt er wel aan de lange haren bijgesleept om een kritiek op de huidige samenleving iets interessants te geven. Anders kan ik de twee lijnen in de voorstelling niet aan elkaar knopen. We zien vooral een radioshow van het type Roep maar Raak, waar acteurs maar ook publiek in de zaal en thuis voor de radio (interessant!) mogen inbellen over alles wat ze op de lever hebben. Liefst rechts of pervers. Titus ontleedt genadeloos of de inbreng zinnig is en is daar erg scherp in. Vrijheid van meningsuiting is een hoog goed, zo lijkt zijn opvatting, maar laat het dan wel een Mening zijn! Of tenminste iets interessants.
De gelijkenis met Theo van Gogh is er toch wel. En de vraag is: vormt nu de scherpe èn botte radiopresentator zelf het gevaar, of verkeert hij zelf in de gevarenzone?
In ieder geval lijkt de opvatting van The Glasshouse dat we wel eens mogen beseffen dat het losse moorden zoals in Titus Andronicus op de loer ligt (en dan gaat het niet om de doodslag op de vlieg). En daar zit ‘m de kneep, wat mij betreft: kunst overstijgt zijn grens en treedt het domein van de politiek binnen. Mooi voer tot discussie, zeker, maar de stellingname van de groep leidt me ook af van de voorstelling. Met de vorm kon ik namelijk best uit de voeten, de saaiheid ervan stoorde me niet. De achterliggende mening, maar vooral toch de te ver gezochte koppeling tussen Roep maar Raak en Titus Andronicus, die stoorden wel.
De discussie achteraf, ook met een van de spelers en de regisseur, dat hoort er dan weer helemaal bij en welja, een gewei daarvoor.
(Denk niet dat ik voor een paar biertjes mijn mening bijstel..!)

Zo ziet u maar, The Glasshouse laat de gemoederen niet onberoerd. Over de volgende interventie van dit gezelschap. Nou nou nou, er gaat er wel eens eentje de mist in, zou ik zo willen zeggen. Kijk; het kon heel wat worden, toneel over toneel, intermediatextu alles. Radio, heel veel snoeren, Titus, live ethervervuiling, beelden uit Rome en een regisseur met een Earth Wind and Fire t-shirt aan. Maar het wordt me toch een partij onbegrijpelijk, en vervelender, saai.