Festival a/d Werf (2000)

Even leek het alsof ik in de volgende ‘mimemannen worstelen met het pak dat ze aan moeten’-voorstelling beland was. Maar nee, deze mannen gebruikten hun pak en het gedrag dat aan het dragen ervan kleeft om elkaar met hun kwetsbaarheid en zogenaamde onkwetsbaarheid te confronteren. En dan wordt het echt interessant. Prachtig.

Ons Moose-kantoor zal er zo gaan uitgaan zien. We praten al genoeg zo. Marco Borsato werkt altijd goed op me, ik was echt ontroerd. Mm, zelfs een beetje onder de indruk, tsja vier geweien dan maar.

Mooie, kleine voorstelling over wat dat nou is: acteren. Harm van Geel kan in ieder geval heel overtuigend echt lachen op het toneel. Dat is me wel een paar geweien waard.

Er wordt voornamelijk te hard geschreeuwd in deze klucht, die behalve het optreden van Elvis toch echt het kaliber van de gemiddelde stamppot niet overstijgt. Het is een dun lijntje, en ik kan me voorstellen dat er avonden zijn waarbij de grappen wel lukken en de voorstelling echt over de kop gaat. Maar als dat niet lukt, en dat was hier het geval, dan blijft er niets over dan een grijze pruttige knoedel met een blote piemel erin. Een gewei voor Elvis, hij is vlees geworden hysterie. En dat is erg grappig.

Snel, feestelijk, schrijnend, mooi, snel, lelijk, goed gespeeld, fijne teksten, snel, veel Elvis, mannen, mooi, goed, heftig, neuken, hip, Elvis en ik heb me erg vermaakt.

‘Waterworld’ zonder Kevin Costner. Heel erg sneu. Nee, gewoon heel erg.

Ja, het leven is niet makkelijk als je een spektakeltheatergroep bent. Maar ja, je doet wat je kunt: je wappert met wat vlaggen; je steekt een rookbommetje af; je parodieert een moordaanslagje; je huurt wat brandslangen - de voorstelling gaat namelijk over water… Dat dit alles minder spektakel oplevert dan een concert van Dire Straits is dan weer een beetje jammer.