Festival a/d Werf (2002)

Het leven als een wielerkoers, op een draaischijf. Mannen die vrouwen spelen. Strak geregisseerd, mooi gespeeld.

Tsja, ik was dus zeg maar aangedaan en geemotioneerd door deze voorstelling, waarom geen idee, want waar ging het over, mmm. Ik vind Pètra Ardai geweldig eerlijk en hoewel het een monoloog was, verveelde het me geen moment. Video is een moeilijk ding, ik vond het niet altijd even goed, maar het eindfilmpje was wel heel mooi. Lijkt me een goede Lowlands-voorstelling.

Als je te oud bent geworden voor DNA ga je dit soort voorstellingen maken. Het gaat dan nog steeds over de belevingswereld van jongeren, maar dan nu met een concept over de maatschappij. Het is nog steeds met leuk dansen, maar dan nu met moderne dans invloeden. Het gaat nog steeds over Britney, maar dan nu als symbool. Het werkt niet, maar het is wel onderhoudend.

Geweldig, Pierre Bokma werkt zich de klote, staat geniaal te acteren en vermaakt zich kostelijk. Annet Malherbe en Liz Snoijink zijn ook erg goed. Werkelijk alles klopt aan deze voorstelling, geweien ook voor decor, kostuums en belichting, maar vooral de vaart en timing. Alex van Warmerdam moet maar vaker zo’n filmpje laten schieten, de meeste geweien voor zijn geweldige tekst en regie. Gaat dat zien.

Wat zijn dat toch een heerlijke jongens om naar te kijken. Bij vlagen grappig, bij vlagen ontroerend, maar iets te bij elkaar geraapt. Ine te Rietstap heeft wel weer een prachtige soundtrack aan elkaar geplakt, waarvoor gewei. De energie en kwetsbaarheid contrastreerd grappig met de straat als decor, waar voorbijgangers nieuwsgierig naar de blote mime lijven staan te kijken. De straat kijkt brutaal naar binnen of moet er een beetje van giechelen maar durft waarschijnlijk nooit naar binnen. Ik moest daardoor een beetje aan raamprostitutie denken. Dat krijg je met al dat testosteron op het toneel.

Waarom was de tent niet vol? Dat had ik nou echt verwacht. Het was ook jammer want de mis-en-scene leent zich er echt voor. Zomerfestivalvoorstelling blijkt vooral op het eind slimmer in elkaar te zitten dan je vermoedt, dat was een fijne verrassing. Vrouwenrollen waren in deze, overigens totaal door mannen gespeelde voorstelling, het mooist. Vooral Marcel Faber krijgt een gewei, waarom zie ik hem toch niet vaker ergens spelen? Fausto en Gino blijven gek genoeg wat plat, maar ik wil gewoon veel meer fiets scenes. Tomaat voor de microfoontjes, ik blijf ertegen strijden, maar ook tomaat voor de busbaan naast de tent waardoor ik weer blij was met die stomme microfoontjes. Verder speciaal een gewei voor mezelf dat ik ooit (‘93) al ‘Fausto en Giulia’ had gezien, destijds gewoon omdat het over fietsen ging. Ach ja, en dan koppen nu de kranten weer dat het de meest schandaleuze Giro ooit is, zal Simoni ooit genoeg drama hebben voor een voorstelling?

Nou ik vond er niet zoveel aan. Het kwam allemaal niet zo aan en ik was meer bezig met die verschrikkelijke stoeltjes van het Ha/dW dan met wat die mevrouw allemaal te vertellen had. Zinloze video ook.
Achteraf gelukkig eea wel geduid. Het betrof hier namelijk een vrouwenvoorstelling. Daar kan deze testosteron-machine niet tegenop.

Deze voorstelling laat zich het beste vergelijken met de daghap in het festivalcentrum van Fa/dW: beetje vet, subtieler dan verwacht, zeer smakelijk en lekker snel.
Geweien voor Marcel Faber als vrouw en voor de fietsjes. Tomaatje voor het wegschreeuwen van de subtielere scènes. Ik begin een zwak te ontwikkelen voor fiets-voorstellingen.

Strak, onderkoeld en virtuoos. Geweien ook voor minimalistische vormgeving & licht, voor de snor en voor de voorbeeldige changementen. Vakwerk.

Erg grappige voorstelling van Van Warmerdam dit keer. Zijn stukken zijn altijd al grappig, maar hier leek het echt te gaan om een komedie. Mooie vondsten in een simpel decor (weinig moeilijk gedoe). Prachtige tekst (Dora: “hoe ver weg?”, Elf: “duizend voet”, Dora: “ach man lul niet zo slap, hoe ver?”), typisch Alex van Warmerdam.
Leuk om te zien dat Pierre Bokma een steeds betere komedie-acteur is.