Wat een hilarische voorstelling (voor iedereen vanaf 6 jaar) van het Vlaamse Studio Orka. Eigenlijk moet ik er niks over verraden, want het is allemaal supergeheim wat er in de kleine tent van Lava bodemonderzoek gebeurt. Het heeft te maken met een belangrijke ontdekking onder de grond. Leuke acteurs en vooral erg goede publieksinteractie, die aanslaat bij jong en oud.
De openingsvoorstelling van Festival aan de Werf speelt zich af in een groot bouwsel van bamboe in het Griftpark. Als bezoeker mag je ronddwalen langs allerlei plekken waar kleine acts doorlopend worden opgevoerd. Raadsels oplossen en daar liedjes over zingen, geïmproviseerde verhalen etc. Het geeft een leuke sfeer, lekker in het zonnetje, maar onststijgt vaak niet het niveau van ‘mmm, geinig’.
Weer een erg goed idee van Lotte van den Berg om ons op een andere manier naar de wereld te laten kijken. We zitten in een grote doos op het Janskerkhof en kijken door een groot raam naar buiten. Van buitenaf kunnen de voorbijgangers ons niet zien, maar ze kijken wel geïnteresseerd naar de doos en het spiegelende raam, waardoor het soms lijkt alsof ze het wel weten dat wij daar zitten. Vier acteurs hebben hun uitvalsbasis bij ons binnen, maar gaan steeds op pad in de stad. Zij hebben kleine microfoontjes bij zich die soms aan staan en soms niet. Ook wordt er af en toe een soundtrack bij de werkelijkheid gespeeld. Meer dan een uur zit je gefascineerd naar de stad te kijken. Heel vermoeiend blijkt dat te zijn en zelfs als je de doos verlaten hebt is het moeilijk ermee op te houden. Missie van Lotte geslaagd, lijkt me.
Een hele bijzondere verrassende voorstelling waarin je op een relaxte wijze werd meegenomen in je eigen wereld en die van anderen.Ik vond de voorstelling verrassend en bijzonder boeiend. Het is een voorstelling, die me raakt en waar ik door geinspireerd raak
Bedankt Elly
Eindelijk weer een voorstelling beleefd waarbij ik (toegegeven, ik ben lichtelijk blasé) op het puntje van mijn stoel, beter: op de rand van mijn bed, zat. Ik voelde me gehoord, gezien, én in de watten gelegd. Tegelijkertijd bleef het spannend en was daar voortdurend de vraag: geef ik me hieraan over?
Annie
Ik bevind me dus hier. Dat stond al op het richtingaanwijsbord en werd ter plekke nog wat preciezer gemaakt. Uiteindelijk bleek het een hotel te zijn. En daarna wat verder afgebakend, zeg maar. Want dat léék alleen maar zo, dat verder afgebakend. Het ís namelijk helemaal niet zo. Hotels zijn ook anders dan je denkt, althans, als je naar deze voorstelling bent geweest. Wat er allemaal niet gebeurt joh, in die hotelkamers! Eén en al ontspanning. Vooral geestelijk. Heerlijk.
De voorstelling speelt zich af in een hotel. Iedere bezoeker krijgt een eigen kamertje met een bed en een spiegel aan het plafond. Er wordt een papier onder de deur geschoven met een aantal vragen: wat ik vanochtend gegeten heb, of ik iets gemist heb vandaag, wat ik gedroomd heb. De poëzie van het stuk zet zich in. Het formulier wordt teruggeschoven met in het rood een vraag om mijn antwoord toe te lichten. Dat doe ik. Aan de andere kant staat een onbekende die ik niet kan zien. Het voelt geruststellend. Als het plafond plotseling omhooggaat en ik de anderen in hun kamer zie liggen, is dat ontroerend. En het is bijna niet uit te leggen waarom. Dat is het knappe van deze voorstelling: het lijkt bijna te simpel wat hij doet. Het hotel is een doeltreffende constructie en de handelingen, teksten, muziekkeuzes zijn goed gekozen. Zonder teveel uit te leggen. Tegen het einde wordt gezegd: in het feit dat iedereen alleen is, zit een ongelooflijke schoonheid. Dat laat Verhoeven zien. En tegelijkertijd troost hij je door een deken over je heen te leggen, je naam te roepen en je nachtlichtje aan te doen. Zolang je gezien en gehoord wordt, besta je en ben je toch niet helemaal alleen. Een zeer inspirerende en ontroerende voorstelling.
Werkelijk fantastisch!
Tot in de puntjes uitgewerkt, alles klopte.
Geen moment duurde te lang, of te kort.
Zalig gevoel en mijn dag kon niet meer stuk!
Dries, bedankt voor het poffertje :)