Een kermiskoers van een voorstelling: schreeuwerig en schel, waarbij sommige karakters gierend uit de bocht vliegen (El Dottore); andere zijn mooie typeringen (Julia). Sfeer sluit erg goed aan bij het onderwerp. Wellicht was een andere lokatie beter geweest dan deze wat klinische kleine zaal. Van mij had de vertelling minder historisch narratief mogen zijn, en meer op sfeer gericht.

Deze voorstelling laat zich het beste vergelijken met de daghap in het festivalcentrum van Fa/dW: beetje vet, subtieler dan verwacht, zeer smakelijk en lekker snel.
Geweien voor Marcel Faber als vrouw en voor de fietsjes. Tomaatje voor het wegschreeuwen van de subtielere scènes. Ik begin een zwak te ontwikkelen voor fiets-voorstellingen.

Waarom was de tent niet vol? Dat had ik nou echt verwacht. Het was ook jammer want de mis-en-scene leent zich er echt voor. Zomerfestivalvoorstelling blijkt vooral op het eind slimmer in elkaar te zitten dan je vermoedt, dat was een fijne verrassing. Vrouwenrollen waren in deze, overigens totaal door mannen gespeelde voorstelling, het mooist. Vooral Marcel Faber krijgt een gewei, waarom zie ik hem toch niet vaker ergens spelen? Fausto en Gino blijven gek genoeg wat plat, maar ik wil gewoon veel meer fiets scenes. Tomaat voor de microfoontjes, ik blijf ertegen strijden, maar ook tomaat voor de busbaan naast de tent waardoor ik weer blij was met die stomme microfoontjes. Verder speciaal een gewei voor mezelf dat ik ooit (‘93) al ‘Fausto en Giulia’ had gezien, destijds gewoon omdat het over fietsen ging. Ach ja, en dan koppen nu de kranten weer dat het de meest schandaleuze Giro ooit is, zal Simoni ooit genoeg drama hebben voor een voorstelling?

Het leven als een wielerkoers, op een draaischijf. Mannen die vrouwen spelen. Strak geregisseerd, mooi gespeeld.