Boulevard (2006)

Gisteravond met zijn zessen naar deze voorstelling geweest en wij vonden het echt helemaal niets!! Wij vonden het ronduit slecht, ik denk dat kleine kinderen het nog wel leuk vinden. En snap dan ook niet dat dit op de Boulevard vertoond mag worden, er is hopelijk toch wel een voorselectie ofzo??? echt zonde van de 6 euro. Ik hoop dat Theater zonder Olga volgend jaar met iets beters komt.

mvg Patricia

Geweldige feelgoodvoorstelling!!! Mijn zoon van veertien vond het zelfs het mooiste wat hij ooit had gezien op theatergebied. We waren vooraf een beetje huiverig voor het mogelijke ‘meespeelgehalte’ (daar houden wij niet zo van), maar het viel gelukkig erg mee. Voorstelling was fenomenaal van vormgeving, geweldig van opzet (als publiek liep je in de voorstelling mee), en prachtig van spel. Een genot om naar goede acteurs te kijken die je het gevoel geven dat het leven een groot feest kan zijn.

Zeldzaam tragische voorstelling over de hulpbehoevendheid van de mensheid. Navrante bewegingschroeografie die met nog minder tekst toe kan dan nu al het geval is. Batelaan tootn prachtig aan dat we de kijk op onszelf volkomen kwijt zijn.

Dries Verhoeven doet het weer! Wat een geweldige theatermaker is hij toch. In een perfect ontworpen mini-bioscoop voor het Centraal Station van ‘s-Hertogenbosch word je in een eenmalige film, die meteen na vertoning in het niets verdwijnt, op zeldzaam poetische wijze deelgenoot van de eindigheid van het bestaan. Verhoeven laat je iets meemaken dat raakt aan de essentie van het bestaan. Briljant.

Kleine liefdegeschiedenis tussen jongen en meisje van concurrerende fanfarecorpsen. 34 jaar na dato blikken de man en vrouw erop terug tijdens een toevallige ontmoeting. Mooi van taal en spel en met echte blaasmuziek erbij. Er zit meer in dan eruit komt.

Kleine voorstelling over een boer en zijn vrouw en hun gedeelde levens. Literair parelje zonder poeha gespeeld in een intieme locatie. Fijn om naar deze acteurs te kijken.

Kleine solo gespeeld door Joris Erwich. Zijn alter ego is de geestelijk achtergebleven Bennie die zonder dat het ook maar een moment ‘Willempie’-gehalte krijgt het respect van de theaterbezoeker afdwingt. Precies als je denkt dat het wel genoeg is, vind Bennie het ook niet meer zo leuk. Dan is het wachten op het applaus. “Kan je lang op wachten,’denkt Bennie. Maar dat valt wel mee.

Hilarische overweldiging door twee grote vogels van zelfgenoegzame vogelaars. De man-vrouw verhouding wordt in deze voorstelling wel op erg aparte wijze aan de orde gesteld. Laat je niet vangen onder de vleugels van de rondborstjes!

Keurige moderne dansvoorstelling op esthetisch en technisch zeer hoog niveau. Het ontbreekt de choreografie aan gevaar, aan het gevoel dat er over de schreef kan worden gegaan. Binnen het nagestreefde dansidoom echter prachtig uitgevoerd. De live uitgevoerde muziek met werkelijke prachtige zang komt in de locatie van de kerk waarin de voorstelling speelt glansrijk over.

Kermis die je op eigen menskracht moet aandrijven, maar die door de leden van Laika en Time Circus op Vlaamse wijze wordt begeleid. Een meemaakvoorstelling die zijn weerga niet kent. Niets voor apathische mensen.

Een kleine voorstelling over de controverse tussen toeval en lot en hoe dit dilemma je uit de slaap kan houden. Sympathieke gespeeld. De makers weten wat ze willen en hebben een intrigerend onderwerp te maken, maar hebben iets te weinig theatraal vermogen om je echt mee te slepen. Sommige bewegingsstukjes komen gratuit over. Desalniettemin fijnzinnig van gedachte en oprecht gebracht.

Speelse solo van Nicole Vervloed gespeeld door Eva Zwart die omgaat met haar emtoies alsof het een memoryspel is. Ze behandelt grote gevoelens als geluk en verdriet met een groot inlevingsvermogen dat ze hanteerbaar maakt door ernaast een objectiverende realtivering te plaatsen. De simpelste middelen blijken weer eens het meest effectief. Een goed begin van een jonge theatermaakster en een verrassend vaardige jonge actrice. Op zo’n festival als de Boulevard ontdek je nog eens wat. Howel, dit was ook al op het Cementfestival te zien.

Erg dun en nogal uitgemolken semi-gospelshowtje (‘koestisch’ en ‘lektrisch’)over een would-be Jezus en zijn discipel. Ze weten nauwelijks waaraan ze beginnen en nog minder hoe ze er een eind aan moeten breien. Dus dan is het opeens maar afgelopen. Wel met flair gedaan en met een goede inleving gespeeld. Fraaie locatie ook, de Azijnfabriek in Den Bosch, precies de goede armoedige sfeer voor deze religieuze losers. Het vervelendste is dat er een pretentie in deze voorstelling schuil gaat, die op geen enkele wijze wordt waargemaakt. En als het bedoeld is als enkel luchtig en grappig is het helemaal een aanfluiting.

Bijzonder sympathieke fantasie over de ideale wereld. In vier huizen word de bezoeker aan achtereenvolgende therapeutische sessies onderworpen op een luchtige en fantasievolle wijze die een grote feel good-ervaring oplevert. De rare colectivistische release-therapie heeft echter ook sekte-achtige kantjes die je wat ongemakkelijk maken. Goed om een kindertheatergezelschap hun publiek zo serieus te zien nemen dat iedereen er zich mee kan verstaan.

Allebei de acteurs in deze voorstelling een gewei voor hun bizarre doorredenering van hun manier om zin aan het leven te geven. Beide boerenzonen staan tegenover elkaar in hun levensinvulling: de een wil met een tot raket omgebouwde graansilo de ruimte in, de ander wil met koe Maria een kalfje baren. Alles speelt zich letterlijk af in de wei en in de stal tussen de koeien op een Berlicums boerenbedrijf. Het blijft een dun draadje waar de voorstelling aan wordt opgehangen en het breekt net niet. Het draadje is dan ook een beetje slap.

Zonder twijfel de beste voorstelling die ik in jaren heb gezien. Hier zijn geen geweien genoeg voor. Wat een weergaloze interpretatie van een klassiek verhaal. Zo’n theaterervaring laat zich nauwelijsk navertellen. Acteerprestaties, dramaturgie, vormgeving, locatie, belichting et ectera vergeet je allemaal (omdat ze zo adequaat zijn) in dit overrompelende verhaal over de zin van het leven, de zinloosheid van het bestaan en de zinnelijkheid van de wederzijdse menselijke afhankelijkheid. Alles wat je erover probeert te zeggen, is minder dan wat je hebt gezien. Hiervoor moet een diamanten gewei worden uitgereikt! Wat mij betreft gaan alle theaterprijzen dit jaar naar de Wetten van Kepler.

Het Brabants Dagblad schreef: “een juweeltje in een weergaloos decor” en (dit keer) ben ik het helemaal met de recensie eens!
De voorstelling zit degelijk in elkaar met een goede balans tussen enerzijds grapjes in het decor en het spel en anderzijds een wat tragisch verhaal. De personage is komisch zonder karikaturaal te worden. Veel mooie gewaagde stille momenten ook. Dus van mij 5 geweien want 6 is overdreven :-)