Alles is eerder vermeld. Wat een fenomenale mislukking! Waarom bedankten de acteurs niet voor deze twijfelachtige eer? IJdelheid troef.
Dit is niet de eerste regie van Peter Van Kraaij die we hebben gezien maar wel de laatste.
Soooooo, wat was deze voorstelling fenomenaal kut zeg.
Het is 1977; na elkaar twee jaar niet gezien de hebben ontmoeten Jerry en Emma (ex-minnaars) elkaar weer. De spanning tussen hen beide is voelbaar.
En de winnaar is niet Ivo van Hove. Toneelgroep Amsterdam brengt de toeschouwers weliswaar heel dicht bij Johan en Marianne. Op het podium zelfs. Dichterbij kan niet in een theater.
Waarom? Ooit moeten Pinters dialogen eigentijds en intrigerend hebben geklonken.
Een fascinerende ervaring van bijna 4 uur lang. Inderdaad weer te lang, maar ook weer niet lang genoeg voor een tomaat, want uiteindelijk toch geboeid gekeken tot het eind.
Het door Ivo van Hove gekozen concept om deze voorstelling ten tonele te brengen, brengt voornamelijk veel moois met zich mee.