Dat vond ik dan weer tegenvallen. Zo mooi en goed als ik Het Leven een Droom vond, zo matig vond ik deze Simons.

Waar is het koor gebleven las ik ergens. Gelukkig is het koor verdwenen zeg ik liever.

Goed tot heel goed acteerwerk, een mooi toneelbeeld en een rustig verteltempo. Toch wordt in de eerste pauze hier en daar gemopperd over het moeilijke eerste deel.

‘Griekse trilogie van regisseur Johan Simons raakt uiteindelijk bedolven onder een niet te stoppen woordenstroom’ stond er in de Volkskrant. Precies omgekeerd was mijn ervaring.

De vrouw achter me op de trap na afloop: “Dit was zeker de moeite waard”, ik zou liever willen zeggen “Dit had ik niet willen missen”.

Interessante voorstelling, erg goed geacteerd. Toch mist er iets, ik weet niet precies wat het is; een soort gebrek aan gewicht.

Een gewei voor de kunde van de acteurs, die zich in een achterlijk regieconcept toch staande weten te houden.

Een theaterstuk met filosofische inhoud over de vervreemding van de moderne mens en de engel die ook wel eens met de materie van doen wil hebben. Het decor is het Berlijn van de jaren ‘80.

Middeleeuwse bagger.

“Het stuk behandelt een actueel probleem. Hoe kom je in eem materialistische wereld tot de kern van ons bestaan op aarde? Waar gaat een mensenleven over?