Vier mensen komen in een hotel bijeen omdat hun (schoon)moeder jarig is maar mogelijk ook sterft. Dat samenzijn gaat gepaard met drank, veel drank. Het verhaal wordt verteld door een twintigtal scenes (sommige duren maar enkele seconden), onderbroken door blackouts. Maar een echt verhaal is het niet: het gaat nergens heen.

Een voorstelling waar je even over een drempel moet. Na de 3e keer dat het licht uit en aan gaat moet je of meegaan of weggaan. En ik ging mee, terwijl er 3 mensen op de eerste rij weggingen. Pas na het verhaal over de sexbioscoop, maar toch, ze verlieten voortijdig de zaal.

En toen ik eenmaal meeging was het zaak om bij te blijven.

Zoals het verrassingseffect langzaam verdwijnt als je een aantal cartoons van dezelfde tekenaar (vooruit: Gummbah) achter elkaar bekijkt, de lachprikkel bij een overdosis gelijksoortige humor niet meer werkt, zo gebeurt het ook tijdens deze voorstelling dat de hilariteit geleidelijk afneemt.

Na zo’n drie kwartier vreemde pointloze teksten, die je de tranen uit de ogen doen vegen, wordt het stee

Collega Pinguin (23/4) vond er niks aan. Aan zijn perfecte beschrijving van de voorstelling kan ik niks toevoegen. Maar onze waardering verschilt stevig.

We zagen kromme figuren en hoorden kromme redeneringen. Maar intussen; het is dodelijk commentaar op het doen en laten in de recreatie en entertainment industrie. Uit het leven gegrepen.

Een neef van mij is wel eens naar een voorstelling van Carver geweest. Of eigenlijk een vriend van mijn neef. En die zegt….Of heeft gehoord….dat het wel eens goed is……zoiets….waarschijnlijk.

Het is wel even schrikken, die koelkast of iglo of onderzeeër of dat ruimteschip of wat het dan ook is.

De voorstelling gaat (letterlijk) nergens over, maar het is prachtig om te zien hoe het de 4 vaste Carver-spelers lukt de anekdotiek te overstijgen. Hier en daar wordt het zelfs pure poëzie.

Na afloop werd het dus nog heel leuk, maar daarvoor vond ik het niet al te best.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Joke Tjalsma. Zoals zij een dementerende vrouw speelt, prachtig.

Wat is dat nou? Geen enkele minirecensie tot nog toe over de beste Carver sinds Café Lehmitz?

DE nachtmerrie van elke leraar, deze klas. Maar deze leraar zou ook een ramp zijn voor elke klas. Erg grappig, heel beeldend en helder. Goed gespeeld ook. En precies lang genoeg.