Moose - Carver

Steeds meer mensen vieren hun verjaardag niet, Carver (15/01/2011)

Witte — Mon, 17 Jan 2011 08:32:48 +0000

Vier mensen komen in een hotel bijeen omdat hun (schoon)moeder jarig is maar mogelijk ook sterft. Dat samenzijn gaat gepaard met drank, veel drank. Het verhaal wordt verteld door een twintigtal scenes (sommige duren maar enkele seconden), onderbroken door blackouts. Maar een echt verhaal is het niet: het gaat nergens heen. Het enige verloop in het stuk is de toenemende dronkenschap. Dat levert zowel enkele hilarische als treurige momenten op, maar veel meer is het niet. Het kabbelt wat voort tot een einde dat geen echt einde is. En dan vraag je je af of je nog moeite wil doen om hiervoor naar het theater te gaan…

Steeds meer mensen vieren hun verjaardag niet, Carver (15/12/2010)

Pinguin — Wed, 15 Dec 2010 21:50:19 +0000

Een voorstelling waar je even over een drempel moet. Na de 3e keer dat het licht uit en aan gaat moet je of meegaan of weggaan. En ik ging mee, terwijl er 3 mensen op de eerste rij weggingen. Pas na het verhaal over de sexbioscoop, maar toch, ze verlieten voortijdig de zaal.

En toen ik eenmaal meeging was het zaak om bij te blijven. Niet dat het tempo te snel was, integendeel, het was door het knipperlicht uiterst traag, wat ook weer mooie kanten had. En zolang Raymonde de Kuyper aan het woord was kon ik bijblijven. Haar stuk over ‘exemplaar’ en over ‘hoog, breed etc.’ waren geweldig.

Ze was ook als enige niet dronken en dat is fijn. Absurdisme werkt alleen (voor mij dan) als de personages gewoon zijn en raar doen. Als iemand dronken is maak je het logischer dat ze vreemd doen en dus minder interessant. Dus ik haakte af bij de lange scène van Joke Tjalsma over vanalles en nogwat. Ik wilde gewoon op het lichtknopje drukken, duurde veel te lang.

Heus wel een vermakelijke avond, jammer van het dronken spelen.

Brigadier Fub of Het eeuwig menselijke, Carver (26/05/2009)

Witte — Thu, 28 May 2009 09:10:44 +0000

Zoals het verrassingseffect langzaam verdwijnt als je een aantal cartoons van dezelfde tekenaar (vooruit: Gummbah) achter elkaar bekijkt, de lachprikkel bij een overdosis gelijksoortige humor niet meer werkt, zo gebeurt het ook tijdens deze voorstelling dat de hilariteit geleidelijk afneemt.

Na zo’n drie kwartier vreemde pointloze teksten, die je de tranen uit de ogen doen vegen, wordt het steeds meer een herhaling van zetten.

Dus ja, leuk, (nooit meer zal ik het woord dekhut zonder een glimlach kunnen horen of lezen, met dank aan Raymonde de Kuyper), maar niet al te lang.

Brigadier Fub of Het eeuwig menselijke, Carver (20/05/2009)

colson — Thu, 21 May 2009 12:16:32 +0000

Collega Pinguin (23/4) vond er niks aan. Aan zijn perfecte beschrijving van de voorstelling kan ik niks toevoegen. Maar onze waardering verschilt stevig.

We zagen kromme figuren en hoorden kromme redeneringen. Maar intussen; het is dodelijk commentaar op het doen en laten in de recreatie en entertainment industrie. Uit het leven gegrepen.

En dat alles stijlvast volgehouden - de motoriek (lijkt me niet zo eenvoudig trouwens), zowel als het taalgebruik.

Kortom: grappig, ongemakkelijk

Brigadier Fub of Het eeuwig menselijke, Carver (23/04/2009)

Pinguin — Fri, 24 Apr 2009 11:34:37 +0000

Een neef van mij is wel eens naar een voorstelling van Carver geweest. Of eigenlijk een vriend van mijn neef. En die zegt….Of heeft gehoord….dat het wel eens goed is……zoiets….waarschijnlijk.

Het is wel even schrikken, die koelkast of iglo of onderzeeër of dat ruimteschip of wat het dan ook is. En dan die mensen die door het lang niks doen enorme billen hebben en omdat ze eigenlijk helemaal niks kan schelen hebben ze ook een bochel van het schouders ophalen. Is dit de toekomst? Een andere wereld? Is dit het eeuwig menselijke? Door de vormgeving wordt het niet duidelijk.

Een andere neef van mij heeft ook iets meegemaakt. Een stuk dat om te lachen was. Maar dat hoort bij amusement. Waarschijnlijk. We waren helaas op de kant en niet op een cruiseschip, want daar is het amusement beter.

Dit had niet gemaakt moeten worden…..zegt mijn neef, denk ik. Waarschijnlijk.

Het weer, Carver (13/04/2000)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:19:33 +0000

De voorstelling gaat (letterlijk) nergens over, maar het is prachtig om te zien hoe het de 4 vaste Carver-spelers lukt de anekdotiek te overstijgen. Hier en daar wordt het zelfs pure poëzie. Alleen Ria Eimers heeft duidelijk niet die gave, valt buiten de boot en is daardoor stoorzender.

Gods Wachtkamer, Carver (18/03/2008)

Simber — Mon, 07 Apr 2008 21:57:42 +0000

Na afloop werd het dus nog heel leuk, maar daarvoor vond ik het niet al te best. Joke Tjalsma als demente bejaarde die sommige dingen nog stukken beter in de gaten heeft dan drukke dochter Beppie Melissen. Het meeste ben ik inmiddels alweer vergeten…

Gods Wachtkamer, Carver (22/03/2008)

Witte — Sat, 22 Mar 2008 23:27:28 +0000

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Joke Tjalsma. Zoals zij een dementerende vrouw speelt, prachtig.
Wat moet je nog meer van deze voorstelling zeggen? Ja, Beppie Melisssen is gewoon goed. Jammer dat ze altijd maar één ding laat zien: dat wat ze zo goed kan. Dus een verrassing, nee.
Maar zet Tjalsma op een stoel, of laat haar ergens in de ruimte staan of voortschuifelen, de wereld om haar heen niet meer begrijpend en je blijft gefascineerd kijken.
Maar dat is kennelijk niet voldoende: er moeten karrevrachten toeters en bellen bij. Wij mogen onze fantasie niet gebruiken. De beelden worden ons in een niet aflatende stroom door de strot geduwd. Die twee acteurs die de kleinkinderen spelen, dan wel de fantasieën in Joke’s hoofd: laat die jongens ergens anders leuke dingen doen. Nu word je alleen maar afgeleid en mag je zelf niet meer nadenken. Jammer. Die twee geweien zijn alleen voor Tjalsma. En van de tomaten mag de rest een salade maken, regisseur Rijnders voorop.

Gods Wachtkamer, Carver (15/03/2008)

Sat, 15 Mar 2008 21:54:49 +0000

Wat is dat nou? Geen enkele minirecensie tot nog toe over de beste Carver sinds Café Lehmitz? Wat een prachtig theater, wat een gelukkig idee om Gerardjan Rijnders erbij te halen, wat een schitterende mengeling van tekst, mime, dans en muziek. Gods Wachtkamer is een prelude op de dood, een danse macabre op stokoude benen, een refrein dat Hein heet. Ik heb ervan genoten. Van Beppies superieure vermoeidheid, van Jokes aandoenlijke gekte, van alles wat de twee jongens in huis hebben om de verveling en de dodelijkheid daarvan vorm te geven. Voor de rest mag de fantasie van de toeschouwer lekker zijn eigen gang gaan, en zo hoort het. Ga er naar toe!

Tucht, Carver (09/08/2007)

Jeanine — Sun, 12 Aug 2007 16:06:59 +0000

DE nachtmerrie van elke leraar, deze klas. Maar deze leraar zou ook een ramp zijn voor elke klas. Erg grappig, heel beeldend en helder. Goed gespeeld ook. En precies lang genoeg. Want als dit verder wordt uitgewerkt kan het alleen maar meer van hetzelfde worden. Ook pretentieloos genoeg voor de Parade. Iedereen kan hier vast wel iets in herkennen: in mijn geval was dat de leraar wiskunde aan het einde. Erg leuk, voor herhaling vatbaar.