Zoals het verrassingseffect langzaam verdwijnt als je een aantal cartoons van dezelfde tekenaar (vooruit: Gummbah) achter elkaar bekijkt, de lachprikkel bij een overdosis gelijksoortige humor niet meer werkt, zo gebeurt het ook tijdens deze voorstelling dat de hilariteit geleidelijk afneemt.

Na zo’n drie kwartier vreemde pointloze teksten, die je de tranen uit de ogen doen vegen, wordt het steeds meer een herhaling van zetten.

Dus ja, leuk, (nooit meer zal ik het woord dekhut zonder een glimlach kunnen horen of lezen, met dank aan Raymonde de Kuyper), maar niet al te lang.

Collega Pinguin (23/4) vond er niks aan. Aan zijn perfecte beschrijving van de voorstelling kan ik niks toevoegen. Maar onze waardering verschilt stevig.

We zagen kromme figuren en hoorden kromme redeneringen. Maar intussen; het is dodelijk commentaar op het doen en laten in de recreatie en entertainment industrie. Uit het leven gegrepen.

En dat alles stijlvast volgehouden - de motoriek (lijkt me niet zo eenvoudig trouwens), zowel als het taalgebruik.

Kortom: grappig, ongemakkelijk

Een neef van mij is wel eens naar een voorstelling van Carver geweest. Of eigenlijk een vriend van mijn neef. En die zegt….Of heeft gehoord….dat het wel eens goed is……zoiets….waarschijnlijk.

Het is wel even schrikken, die koelkast of iglo of onderzeeër of dat ruimteschip of wat het dan ook is. En dan die mensen die door het lang niks doen enorme billen hebben en omdat ze eigenlijk helemaal niks kan schelen hebben ze ook een bochel van het schouders ophalen. Is dit de toekomst? Een andere wereld? Is dit het eeuwig menselijke? Door de vormgeving wordt het niet duidelijk.

Een andere neef van mij heeft ook iets meegemaakt. Een stuk dat om te lachen was. Maar dat hoort bij amusement. Waarschijnlijk. We waren helaas op de kant en niet op een cruiseschip, want daar is het amusement beter.

Dit had niet gemaakt moeten worden…..zegt mijn neef, denk ik. Waarschijnlijk.