RiRo’s Theaterdagboek
RiRo’s Theaterdagboek
Over mijn minirecensie van Melk en Bloed van The Glasshouse kreeg ik een mailtje van Kees Roorda (die het stuk schreef en regisseerde). Ik zei hem dat ik zijn reactie graag op Moose wilde zetten. Hij wilde dat eigenlijk niet. Maar hij zei niet dat hij het niet zou pikken als ik het wel zou doen.
In het fragment dat deel uit maakt van Roorda’s reactie praat een boer met zijn hond.
De begrafenis van toneelschrijver en voormalig president Václav Havel was eind december live op de Nederlandse televisie. Iets meer dan een maand voordat Havel overleed, ging Ivan Martin Jirous hem voor. Aan het leven van de artistiek leider van de Plastic People of the Universe kwam op 10 november 2011 een eind.
Na een voorstelling hoort applaudisseren er gewoon bij. Ook als ik het niet zo goed vond, doe ik het. Dan maak ik bij het klappen natuurlijk wel wat minder geluid. Als ik het helemaal niks vond, maak ik zelfs helemaal geen geluid. En dan stop ik er heel snel mee. Maar over wat ik deze keer heb gezien, ben ik behoorlijk enthousiast.
Een belangrijk doel van Jonge Harten is jongeren kennis laten maken met theater. Dat kennismaken met theater moeten die jongeren dan maar even bij een andere voorstelling gaan doen, er zijn er genoeg deze week. Sorry hoor, maar de voorstelling van vanavond, Audience van Ontroerend Goed, willen we zelf graag zien.
Tijdens een scène in de Hamlet van Toneelgroep Oostpool waarin Polonius de psychische toestand van Hamlet beschrijft, gedragen Rosencrantz en Guildenstern zich zenuwachtig en onrustig. De twee vrienden van Hamlet lopen heen en weer en maken armgebaren.
Als ik na de zomer voor het eerst weer in de foyer van het Grand Theatre in Groningen kom, ruik ik iets wat ik niet direct thuis kan brengen. Toch classificeert mijn brein die geur meteen als aantrekkelijk en aangenaam, en brengt het ook ogenblikkelijk de associatie met iets wilds en woests op gang. Geen idee waarom.
‘Een doek is in het theater vaak wat gewone mensen een gordijn zouden noemen’. Zo staat het in het theaterlexicon dat ik altijd bij de hand heb. Wat verderop lees ik in datzelfde naslagwerk: ‘Het voordoek is traditioneel donkerrood van kleur’.
Dat het doek aan het begin van een voorstelling open gaat, heb ik niet meer meegemaakt.
‘Stel dat we toch gevallen engelen zijn…’ Dat stond dan wel in de flyer, maar die had ik alleen vluchtig gelezen. Ik heb er toen verder niet bij stilgestaan. Gewoon aangenomen dat het figuurlijk bedoeld was. Het verraste me dus nogal dat er in een doodstille en aardedonkere zaal met een klap lichtwezens op de vloer terecht kwamen. Dat was bij Tussen van Boukje Schweigman.
In Schnitzlers Fraulein Else loopt een vader tegen een financieel debacle aan en zet dan zijn dochter in om geld los te krijgen van een gefortuneerde zakenrelatie. Katja Herbers moet in deze solo van Theu Boermans’ Theatercompagnie haar naakte lichaam aanbieden om een lening te forceren.
Over jongens, over ‘de vrouw’, over meisjes, en toch weer over jongens
Pubers bestaan niet, zaterdag 21 november, de eerste dag
