theaterpraat

Als ik na de zomer voor het eerst weer in de foyer van het Grand Theatre in Groningen kom, ruik ik iets wat ik niet direct thuis kan brengen. Toch classificeert mijn brein die geur meteen als aantrekkelijk en aangenaam, en brengt het ook ogenblikkelijk de associatie met iets wilds en woests op gang. Geen idee waarom. Sterker nog, ik heb geen flauw idee wat voor geur het is waarop mijn brein reageert.

Als ik bij de bar sta te wachten op mijn koffie en op de kruidenthee voor mijn vriendin, dringt het pas tot me door dat de foyer is veranderd. Aan de wand achter de bar groeien planten. De nieuwe stoelen en de nieuwe barkrukken zijn van duurzame materialen als appelhout, vilt, hennepvezel en paardenhaar, en in het midden van de foyer, in het blad van een tafel, ligt een grasveldje. Met echt gras. Dat moet het zijn! Blijkbaar heeft de geur van gras in combinatie met aarde en water mijn brein aangezet tot een herinnering aan aangename woestheid en opwindende wildheid. Maar welke herinnering was dat dan?

Wat later, als we bij de ingang van de zaal staan, weet ik het ineens, het is de herinnering aan het aroma van nog maar net besproeid gras dat me vijf jaar geleden in een heel andere zaal tegemoet kwam. Die herinnering is nu ook meteen zo helder dat het is alsof ik niet toen maar op dit moment over gras, zand en stenen de zaal van het Compagnietheater binnenloop. En terwijl ik een plaats zoek in het Grand Theatre in Groningen in de hoop dat de voorstelling van vanavond me een beetje zal bevallen, sper ik mijn neus wijd open om weer die heerlijke geur op te snuiven bij het binnenlopen van de zaal in Amsterdam waar ik Gilgamesj van de Theatercompagnie zou gaan zien.

Ongeveer een kwartier nadat de nieuwe inrichting van de foyer van het Grand Theatre een keten van activiteiten in mijn hersenen op gang heeft gebracht, komt niet alleen de geur van nog maar net besproeid gras in een ander theater vijf jaar geleden in mijn herinnering, maar zie ik ook de naakte en woeste Enkidu weer voor me in de voorstelling waarin koning Gilgamesj onsterfelijk wil worden. En waarin de door Stefaan Degand gespeelde oermens Enkidu dierlijk en woest de liefde bedrijft met de door de koning aan hem ter beschikking gestelde Bracha van Doesburgh. Want de beelden van die scène dringen zich vlak voor aanvang van het zwaar tegenvallende Métrage Variable aan me op. Of ik dat nou wil of niet. En eigenlijk wil ik het niet.

Mijn herinneringen trekken zich ondertussen niks aan van wat ik wel of niet wil, en brengen onmiddellijk mijn fantasie op gang. Bij het vooruitzicht van wat ik eenmaal thuis na de voorstelling met mijn vriendin zou willen doen, knijp ik in haar hand. En kijk ik haar zo verliefd mogelijk aan. Wat zo’n duurzame foyer met een grasveldje allemaal niet teweeg kan brengen.

Illustratie:
De vernieuwde foyer van het Grand Theatre in Groningen, de inrichting is ontworpen door Melle Koot van Studio Gruin.