Beau van Erven Dorens hoeft geen moment spijt te hebben, dat hij niet in deze tweede productie van REP (Rick Engelkes Producties) en MTV zit. Amateurtoneel is over het algemeen nog beter te harden dan deze voorstelling.

Dat namen als Teun Kuilboer en Johnny de Mol allerminst een garantie zijn voor een goede voorstelling, dat blijkt maar weer.

De teksten worden gereciteerd alsof de spelers zo snel mogelijk naar de kroeg willen. De ‘grapjes’ zouden zelfs in het geval van kindertheater nog als té flauw worden beschouwd. Het spel, de intonatie, de wisselwerking en de overtuiging, het is allemaal ronduit brak!

Na een avond kijken naar bijzonder inspiratieloos toneel wat eigenlijk nog het meeste weg heeft een repetitie door 5 jongens met een dikke kater, blijf je zitten met slechts 1 vraag: “Kan ik mijn geld misschien nog terugkrijgen?”.

Is er dan geen pluspunt? Jawel. De spelers zijn tekstvast en rammen daardoor het hele spel er in no-time doorheen. Je staat met een opgelucht gevoel snel weer buiten (als je onderweg niet ergens in slaap dommelt).

Als je nog de kans hebt om te gaan, doe jezelf dan een plezier: Ga niet!

Een voorstelling waarvan je denkt, Oeh, dat was best leuk! maar waar ging het eigenlijk over? Ik heb niet echt een verhaallijn kunnen ontdekken. Het decor vond ik wel erg leuk bedacht. Vooral de levende kippen. Verder heb ik me vermaakt:)

Was het de tekst? Iets zorgde ervoor dat ik niet werd geraakt. Het had iets stroefs, gisteravond. Het spel was zo ontzettend spel. We hebben hier met Heel Grote Acteurs te maken en dat zullen we weten ook, zoiets. Mijn buurvrouw merkte op dat het treurende zoontje bij het lijk van Ajax geloofwaardiger was dan de treurende moeder.

Natuurlijk had het stuk z’n goeie momenten en z’n goeie keuzes. Het slepen met de schapen is al aangehaald. Het decor was inderdaad misschien niet het meest praktische, maar visueel en symbolisch wel erg sterk gekozen. Ajax en Tekmessa hadden zeker hun momenten. Sommige stukken monoloog van Teukros waren indrukwekkend. De entree Agamemnon was zo magistraal dat ik Hugo Koolschijn heel even tot ‘momenteel Neerlands beste acteur’ uitriep.

Sowieso was het laatste deel van de voorstelling het sterkst, en daarom ging ik toch tamelijk voldaan de zaal uit. Nog niet zo lang geleden was ik bij vlagen totaal overdonderd door het spel van enkele van dezelfde Grote Namen in Romeinse Tragedies. De daardoor ontstane hoge verwachtingen heeft Ajax gisteren niet waargemaakt. Maar een heel aardige voorstelling was het.

heb me het ongans zitten genieten van deze prachtig in elkaar gecomponeerde hoog-niveau-lol. mooi spel van uit elkaar liggende soorten en maten acteurs. en wat een ongelofelijk schrijftalent is hier aan het werk geweest.
De jongen met de laptop doet je nog regelmatig nagiegelen.

Het was een reprise… Veel over het stuk gelezen.Afgezien van het thema dat weerbarstig is.. vooral genoten van de fantastische acteerprestaties…

prachtig, gaat dat zien! een voorstelling die met veel toewijding gemaakt is door makers die volkomen de noodzaak begrijpen van dit stuk op dit moment, met grote betrokkenheid bij het verhaal en de personages. vanaf het allereerste moment is een levensader geraakt, wanneer een afrikaanse asielzoeker met grote glimlach het publiek aankijkt en het verhaal van zijn vriend en zichzelf vertelt. hij nodigt uit te luisteren en kijken naar de acteurs die met grote aandacht, mededogen en humor hun uiterst kwetsbare personages neerzetten in een ontzagwekkende, voor sommigen verpletterende wereld.

Een biergarten aan het einde van een zonnige zomer vol bier. De stamgasten zijn wat sombertjes. Het is tijd om te vertrekken . Het echte leven begint weer. Het is alsof het vier uur ‘s nachts is in een dampende discotheek, waar zojuist na een intense avond feesten plots de lampen aan zijn gesprongen.
Als toeschouwer zit je samen met de veertien acteurs in de biergarten. We zitten op verrotte houten banken. Sommige lampen haperen. De geluidsinstallatie klinkt alsof hij zijn beste tijd heeft gehad. Je zit als toeschouwer midden in de ellendige situatie waar de stamgasten ook in zitten. Toch doet het me niks. Ik zit slechts met vragende ogen te kijken…
Waarom wil je de bezoekers zo midden in die ervaring zetten en ze vervolgens volledig negeren? Het vormidee is prachtig, maar daar moet je als regisseur en acteur dan wel mee spelen. Er zitten acteurs naast en staan overal rondom. Ze pretenderen één van ons te zijn. Maar zo handelen ze niet. Nergens gaan ze de verbinding met de ruimte en de mensen in die ruimte echt aan. Als je dat niet wilt, prima, maar ga dan lekker veilig verstopt achter een dikke vierde wand op het toneel staan.
Waarom wil je confronterend en ‘in-your-face’ theater maken – die indruk krijg ik ten minste door het woeste en opgefokte gevloek, getier en gepomp van de acteurs – en durf je dat vervolgens nergens echt te zijn? Waarom wil je werken met een groep prachtige bewegers (3e jaars van de mimeopleiding) en degradeer je ze vervolgens tot edelfiguranten? Waarom zie ik tien speelstijlen, gevarieerd van klein ingeleefd spel tot grotesk over-the-top geschmier? Waarom speelt eigengeiler Frank Lammers alsof hij een solo aan het spelen is? Hij schmiert alsof zijn leven er van afhangt en lijkt nergens ‘in het moment’ . Hij draait zijn tekst af en gaat nergens echt de interactie met zijn medespelers aan, waardoor de dialogen geforceerd klinken.
Dit alles maakt ‘Jetlag’ tot een versnipperde voorstelling vol onuitgewerkte ideeën en onbegrijpelijke regiekeuzes. Ook al zet ik zo mijn vraagtekens bij de regiekeuzes van Ko van den Bosch, de door hem geschreven tekst is wonderschoon. De tekst staat bol van de scherpe observaties en hilarische anekdotes. Het is dan ook doodzonde dat deze tekst geen ruimte krijgt om te bestaan in deze voorstelling. Ik vertrek met een kater zonder ook maar één druppel bier gedronken te hebben in deze ontnuchterende biergarten.

Ik moest voor school hierheen, nou, ik verwachtte er al niet veel van, en het was dus ook niet leuk! Het enige wat er gebeurde was schreeuwen of kleding uittrekken, en dan nog rare dansjes tussendoor, nee bedankt. Je merkte wel aan de acteurs dat ze met veel inzet hun rol speelde, compliment daarvoor, maar toch, uiteindelijk konden ik en veel anderen de aandacht er niet bijhouden. Het duurde te lang, ze hadden ook wel hun kleding aan mogen houde(ik vond het geen extra inbreng hebben) en het mocht ook wel iets minder schreeuwerig. Het werkte tegen het einde van de avond toch wel irriterend

Ik en mijn vriendinnen vonden de voostelling van de overgang in een woord geweldig. Het is fantasties gespeelt met veel humor en hilariteit.Klassen, we hebben genoten en het boeide van het begin tot het eind.

Goed bewegingstheater en muziek.
Sylvia Plath wordt genoemd, maar ik miste
de persoon Sylvia. Het had ook over iemand
anders kunnen gaan.