Opera? Op Moose? Ja, ‘t kan (zie simber).

Ooit zag ik een vreselijke Madame Butterfly en besloot: nooit meer opera. Nu, vele, vele jaren later ben ik degene die me meesleepte naar deze Lady Macbeth van Mtsensk, méér dan dankbaar.
De provincie van Rusland, 1865, en het verhaal van een nogal geweldadig zich uit haar ketenen bevrijdende hartstochtelijke koopmansvrouw. Om, uiteraard, uiteindelijk weer gekluisterd te raken. Drie lijken en een zelfmoord later is het over.

Behoorlijk acteerwerk, goede zang, geweldig toneelbeeld, spectaculaire vondsten en ongelofelijk meeslepende (en zo ook uitgevoerde)meesterlijke muziek. Wát een muziek! Wat een bas! Wat een orkest! Wat een dirigent!
Ja, NRC-recensent zei het al: een topvoorstelling.

Gezien in Het Huis van Bourgondie in Maastricht: werkelijk waar fantastisch. Wat een feestje. Weliswaar een feestje met een droevig randje, maar de tranen waren vooral van het lachen.

Gisteren zag ik de voorstelling voor de 2e keer. 1e keer in Amersfoort waar ik zeer verrast was door de voorstelling. Ik dacht wel wat gemist te hebben de 1e keer, vandaar. Wat ik zo boeiend vind dat de voorstelling me nog zo bezig houdt. Dat is voor mij het criterium van een voorstelling die je raakt. Ik heb grote bewondering voor de makers van dit stuk. Het is allemaal op het scherp van de snede. De 2e keer had ik meer kontakt met de kinderen, af en toe vergat ik dat het volwassenen waren. Voor mij was het meest schrijnende de ochtend scene waarin Willem op prachtige wijze zijn onmacht uitdrukte.
Ga zo door Mugmetdegoudentand ik ben blij met jullie.

Wat een draak was dit zeg! Allereerst een buitengewoon matige bewerking van het scenario. Was het nou echt nodig om een volwassenen een kind te laten spelen? De rol van Hunter was (hoewel minder tenenkrommend dan had gekund, ze deed het vrij redelijk) een van de meest overbodige die ik ooit heb gezien, ik durf te wedden dat met wat creativiteit niemand hem ooit gemist zou hebben en het stuk er aan zeggingskracht enorm aan gewonnen zou hebben. Geen greintje lichtheid, elke scene duurde drie keer te lang en werd door herhalingen volledig lamgelegd. En sorry, maar dat ELKE acteur een keer een jankbui had is niet te pruimen, het had wel van creativiteit getuigd om verdriet eens op een andere manier te spelen dan met tranen. Bahbah, ik had echt spijt dat we plaatsen pal middenin hadden want anders was ik zeker na een halfuurtje weggegaan!

Twee tomaten voor onder meer de zakkende ananassen en het acteerwerk van Pia. Elke emotie wordt onderstreept met een zware inhaleer-actie. Maar goed dat ze van MijnHerr een mooi lied maakt. Ara viel tegen qua timing en publieksparticipatie is duidelijk een vak. Nee doe me dan maar Frederisque als briljante matrozenhoer (wat zingt ze mooi int Duits en zij kan WEL timen) en het fraaie acteerwerk van Anne Will Blankers. Zij redden de show die toch al niet te verknallen was door de fraaie entourage en het altijd prachtige verhaal.

Alex bestaat niet meer en daarnaast ontwikkelde Ko van den Bosch zich de laatste jaren sterk als toneelauteur en brengen verschillende grote gezelschappen zijn werk. Zijn bewerking van Pygmalion voor het ro theater getuigde van veel creativteit. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar zijn nieuwe eigen project. In enkele terzijdes in Gurumatic geeft Van den Bosch aan dat hij wel klaar was met de stijl van Alex D’ Electrique, maar wat er hier voor in de plaats komt, is een beetje nikserig. Van den Bosch roept veel, soms interessante vragen op en is hier en daar grappig, maar er valt weinig lijn te ontdekken in de teksten die hij en Anna Schoen uitspreken. Van den Bosch schildert wat en rommelt wat. Eboman heeft een leren jas met draden aan, waarmee hij muziek maakt. Maar waarom hij op toneel staat? De essentie van deze teleurstellende voorstelling ontgaat mij volkomen. Dada noemt hij het zelf aan het begin. Tja…

Bij een voorstelling als deze vraag ik me de hele tijd af: Waaróm in godsnaam? WAAROM? Welke idioten verzinnen zulke nep-intellectuele rommel en vooral: waaróm? Misschien denken ze dat het theater een leslokaal moet zijn? Ik vind het best, maar wat willen ze mij dan leren? Iets over de tijd? Wat dan? Dat de tijd verstrijkt? ‘De mensheid leeft er er maar op los en staat niet stil bij de tijd?’ Zoiets? Stel dat het zo is? Stel dat ik er maar op losleef en niet bij de tijd stilsta. Is dat erg? WAAROM in godsnaam?!
In plaats van deze dure exercitie in een dure zaal en een dure taal kun je beter een papiertje drukken en uitdelen op straat: ‘Mensen sta toch eens stil bij de tijd! Je kunt zoveel verschillende dingen denken over de tijd! Dat is hartstikke leuk om te doen!’Wij, onwetende brave schapen kunnen daar dan onze kauwgom in doen, omdat we domme dingen weten, bijvoorbeeld hoe veel tijd het kost om kauwgom van de stoep te krabben.
Bert Luppes is geniaal. Het is knap dat hij in dit morsdode geval tot leven kan komen. Geef de man alle prijzen die er zijn en geef dit gedrocht een gouden tomaat, omdat het geen voorstelling is, maar een les van een leraar die zichzelf graag hoort praten en niks te melden heeft.

Top!
Wat een regie en spel.
Wat een toneel.
Speels en origineel.
Er mogen meer van dit soort voorstellingen gemaakt worden!
Joepie.

Nog niet eerder ben ik fysiek misselijk geworden na het zien van een voorstelling. Mozart zou zich in zijn graf omdraaien. Weerzinwekkend. Afgrijselijk. Tenenkrommend. De musici acteren letterlijk op amateur-niveau, het is een schande dat iemand als Jeroen Krabbé zich acteur mag noemen (soap niveau), dit is werkelijk publikumsbeschimpfung. Verkwist je euro’s hier alsjeblieft niet aan.

Topstuk/Flopstuk. Het scheelt maar twee letters. Zo getikt, zo geschreven, een kwestie van seconden. Ik prijs het thema. Over tijd is zoveel te zeggen en te schrijven. Het voorprogramma belooft veel goeds. Mooie beelden, spannende ideeen, bizarre waarheden. Een overdaad aan ingangen. Het stuk mag beginnen. En dan houdt het op. Het stuk begint en 1 voor 1 haken we af. Ik zie het om mij heen en hoor het aan het applaus. Lafjes, verontschuldigend.
De Tirannie van de Tijd is te abstract om te boeien en te lelijk om naar te kijken. Zo kende ik het ZT vroeger niet. Als dit een voorbode is, dan verhuis ik naar Belgie (als dat misschien helpt…).
1 gewei voor alle potentie, die voortkomt uit het voorprogramma. 1 tomaat voor het stuk, meer is het echt niet waard.