Mag je een voorstelling recenseren als je in de pauze wegloopt? Wat had ik het te doen met de kinderen, die niet konden ontglippen tijdens het speelkwartier van deze voorstelling vol pure saai- en fantasieloosheid. Jeugdtheater in Nederland is toch flitsend, snel en vol verbeeldingskracht? Of is het de stroop van de grote onpersoonlijke schouwburg? (Maar ja, Frank Groothof kan het daar dus wel) Of raakten de makers - die toch erg leuke voorstellingen op hun repertoire hebben staan - verlamd door de hete adem van het prestigieuze Holland Festival in hun nek? Om kort te gaan: het was een trieste avond.

Madame Bovary zingt. De opera kan met deze thema-vrouwen beter uit de voeten dan theatergroepen. Maar ja, opera hoeft ook niet steeds iets nieuws te verzinnen op een oud thema. Alweer een mooi decor, dat kunnen ze goed. En zingen natuurlijk. De muziek van Janácek is wel erg filmisch. Tja, deze opera is toch vooral meer van hetzelfde.

Een gewei voor het eerste stukje. De roep om een potige Nederlandse vrouw op het toneel geeft een leuke draai aan het multi-culti gebeuren. In de andere drie monologen die volgen wordt het traditionele multi-culti dan weer helemaal gedaan. Nog een gewei voor de ontroering en een tomaat voor de cliché’s.

“Kijk eens pubers, ik doe jullie na! Doe ik het goed?” Allemaal: “NEEEE!”

Ja hoor, het was weer een heerlijke openluchtvoorstelling. De acteurs spelen vol overtuiging, de wolken muggen zijn traditie en de knisperende chipszakken worden steeds krokanter. En Peter Faber is gewoon leuk.

Je kunt verlangen naar een gebreide bikini.
Je kunt de geweldige klapstoeltas jatten.
Je kunt zeggen dat de poezie soms te poetisch is.
Je kunt flauwe grappen enorm waarderen.
Je kunt hopen dat nummer III ook nog komt.
Je kunt maar beter gaan.

Bijna onaardig vind ik de stukkeuze van Het Vervolg voor deze voorstelling door ‘jonge gasten’. Het stuk is een saaie en voorspelbare komedie. Niet echt een mooie uitnodiging om het publiek te laten zien wat je waard bent (één acteur krijgt zelfs maar drie clausen om zijn kunnen te tonen, werkelijk heel ongastvrij). Dat de voorstelling leuk is, komt dan wel weer door de acteurs. Met verve blazen ze de komedie leven in. Daarnaast een gewei voor het publiek: gemeenteambtenaren van de gemeente Maastricht, mede door hen wordt de voorstelling bij vlagen hilarisch.

Denkt Theater van het Oosten nu écht dat ze mensen moet vertellen dat het huwelijk dood is? Iedereen die dat vindt, is toch al in de jaren ‘80 gescheiden? En dan is het zogenaamd ook nog actueel dit stuk decadentie van Strindberg op te voeren. “Want het einde van de eeuw”, bla, bla! Wel beste broeders uit het Oosten. Ik ga wél trouwen en aangezien jullie weer eens bewijzen dat toneel dood is, word ik de blijste huismoeder die jullie ooit ontmoet hebben.

Er wordt voornamelijk te hard geschreeuwd in deze klucht, die behalve het optreden van Elvis toch echt het kaliber van de gemiddelde stamppot niet overstijgt. Het is een dun lijntje, en ik kan me voorstellen dat er avonden zijn waarbij de grappen wel lukken en de voorstelling echt over de kop gaat. Maar als dat niet lukt, en dat was hier het geval, dan blijft er niets over dan een grijze pruttige knoedel met een blote piemel erin. Een gewei voor Elvis, hij is vlees geworden hysterie. En dat is erg grappig.

Fijn in Ruigoord met mooi weer. Eerst in de bus en dan wandelen. Door geheime gangen in het struikgewas, door het waaiende hoge gras. Vanaf houten krukjes zien we Jolanda en Esther buiten spelen. Dan een vliegtuig. Dan een vader en dochter te paard, die toevallig langskomen. Het is een mooie gathering. Ik had alleen nog wel iets meer buitenspeel-spel van de maaksters willen zien.