Gealarmeerd plaatsgenomen in Frascati 2. Ik had moeite met een nogal malloterig overkomende DJ en een lelijk uitgevoerde vormgeving, waarvan het achterliggende idee al net zo over de houdbaarheidsdatum was als de gebrachte teksten - in die zin dat deze moesten dienen als componenten van een noodkreet en daarin niet voldeden. Bernhard, Rilke, Kapuszinski: respectabele avantgardisten, maar om er een klacht tegen ons huidige tijdsgewricht mee te vormen waren ze denk ik te vroeg (Ja, het was bedoeld als een noodkreet. Op de vierde rij gezeten zag ik voor twee spots in de bovenhoek de letttercombinatie SOS gloeien). Misschien had er langer en kritischer gezocht moeten worden.
Als volgt is deze voorstelling enigszins te verdedigen: we krijgen de mening van de artiest voorsgeschoteld, en het is goed dat die niet is gecorrumpeerd door al te veel bezinning. Maar echt sterk klinkt dat niet.

Met een groep mensen in totale duisternis verblijven is ongemakkelijk, omdat je geen hand voor ogen ziet.
Blote lichamen wekten in elastische netten vonkjes van statische electriciteit op. Dat was het enige wat je zag.
Ik hoop dat ze dit principe nog een keer concurrentie laat aangaan met andere elementen, om nog eens te onderzoeken wat de eigenaardige waarde ervan kan zijn in een voorstelling.

yo!

Er is domme onzin en intelligente onzin en die moet je goed uit elkaar houden. Dat Dirk Tanghe daar af en toe moeite mee heeft (Equus) komt omdat ie knots is, dat mogen we hem niet kwalijk nemen. Dit keer echter heeft hij, gebroederlijk met Molière, een flinke stapel intelligente onzin gemaakt, met als resultaat een over het algemeen onweerstaanbaar grappige voorstelling. Eén dalletje (massascène) deed de voorstelling helaas een tomaat toekomen, maar de overige vier bedrijven… een gewei!

Emotionerende voorstelling met treurige visie op de toestand van ‘de westerse mensch’. Erg de moeite waard, relevantie alom in de schouwburg. En dat er een gast in zijn borst staat te snijden, is een beetje ziek, maar uiteindelijk heeft hij waarschijnlijk niet meer pijn dan wanneer je met je handen een ingescheurde teennagel pareert.

Ik heb wel genoten van deze voorstelling. Was niet makkelijk, en de saaie en spannende momenten wisselen elkaar zo snel af dat je gaat twijfelen of je, toen je zojuist afdwaalde, niet ook een spannend moment hebt gemist. Maar de geavanceerde speelstijl deed het eenvoudige verhaal zeer veel goed, leek me. Het brak de overdracht open en liet daardoor veel ruimte voor diepzinnige interpretaties waardoor het platte verhaal, met een beetje hulp van mijzelf, toch nog diepgang kreeg. Toch slechts twee geweitjes, want de thematiek en de opzet waren echt aan de bescheiden kant.

Deze voorstelling was echt vet! Het jongste serieuze gezelschap excelleert met doorleeft spel, locatie+decor, krachtige scènes, kleurgebreuk en de juiste epische elementen (metalband en bier tijdens de voorstelling).
Wanneer je deze voorstelling gezien hebt wordt de SP op 22 januari een serieuze optie. Deze Eindhoofse familie heeft echt hulp nodig. Alleen vraag je je af hoeveel van dit soort huishoudens er in ons land zijn. Had Jonghollandia dit er nog bij moeten vermelden?

Tekst, decor en spel krijgen allemaal een tomaat, over de hele linie. ‘t Is best om abstract te spelen, maar dan moet je d’r wel gewicht aan hangen. ‘t was vlees nog vis. De tekst kon ik op een gegeven moment niet meer horen. (laatste drie kwartier ook niet meer opgelet, heb misschien wat moois gemist, maar ik zweer ‘t was uit zelfverdediging) Wat een jaren 70 diepzinnigheid, ongelovelijk. In een backpackershostel in Australie zou ik dit na twaalf uur ‘s avonds nog acceptabel vinden, maar niet op een doordeweekse avond bij ‘Het Nationale Toneel’.
Decor hetzelfde verhaal, jaren zeventig pseudo diepzinnigheid.
Gewei alleen voor de kostuums. Die waren interessant.
Gouden tomaat is dik verdient.

Wat een tai-chi groep was dat zeg. Zeikerds.
Dat is de ongenuanceerde reactie op de voorstelling. Genuanceerder is dat het een aardige voorstelling is omdat je zo goed kunt zien wat ‘werkt’ en wat niet ‘werkt.’ Onconventioneel dansen door dansers die niet tot de top behoren werkt bijvoorbeeld niet, maar in vertraging van kostuum wisselen vooraan op het podium, hoe saai het ook klinkt en hoe stompzinnig het ook is, werkt wel.
Toch slechts een tomaat omdat het een theaterfestivalvoorstelling betrof.

Een gevaarlijk zigeunermeisje die zegt dat je zoveel van d’r mag houden als je wilt, maar dat je niet mag verwachten dat zij ook van jou houdt, is verrukkelijk. Gunilla, jij was er gister zo één en je was so cool.
De rest ook dikke punten. Stef Kamil, bedankt dat je hieraan mee wilde doen.
En TA: de volgende keer weer deze rare lakse speelstijl graag, die de verbeelding bevrijdt door niet meer dan een naïeve materialisering. Maar dan wel een spannender of interessanter verhaal graag.