Briljant idee, doordacht uitgevoerd.

Een beetje het België - Zweden van het theateraanbod; best amusant, maar niet belangrijk genoeg om je echt druk over te maken. Uitslag: 2-1, vanwege een paar aardige één-tweetjes tussen Annet Malherbe en Marlies Heuer.

1 gewei voor de voorstelling, die ondanks dat hij nog helemaal niet af is (integendeel: de makers zijn nauwelijks begonnen) zeker veelbelovend mag heten. 1 gewei voor de vragenlijst na afloop; graag voortaan bij alle voorstellingen! En 1 gewei voor Vera Mann die daar met acht liedjes en een paar A4-tjes tekst zomaar Diana staat te spelen.

De spelers geven nieuwe betekenis aan Hardcore to the Bone. Daarom is het ze ruim vergeven dat de voorstelling vooral bestaat uit repetitieruimte-vondstjes.

Leuk intellectueel puzzelen voor gevorderde toeschouwers, maar mist een statement, zodat je het na afloop allemaal ook zo weer vergeten bent.

Ibsen meets Liaisons Dangereuses. Sterrol van Marcel Faber (aan Marlies Heuer heb ik niets toe te voegen).

Komt een beetje langzaam op gang, maar is uiteindelijk best goed. Best wel prettig af en toe om zo’n voorstelling te zien met echte personages en een plot. Tomaten voor de voice-overs. Maria Goos moet maar vaker toneel schrijven, dan leert ze dat wel af.

Ik leg het nog één keer uit: je maakt een voorstelling waarin het allemaal heel erg is, maar waarom je toch moet lachen, òf je maakt een voorstelling om te lachen, waarin het eigenlijk allemaal heel erg is. Als je een van die twee alternatieven neemt, heet dat Kiezen. Als je dat niet doet heet het Kutvoorstelling. Neem een voorbeeld aan jullie decorontwerper.

Catherine ten Bruggecate is het enige lichtpuntje in deze onthutsend mislukte poging tot komedie.

Gewei voor Hassan El Fad, die een geweldige Jago neerzet. De rest, zelfs Bert Luppes, valt daar een beetje bij weg en dat is erg jammer want de bewerking/omkering is erg intelligent.