Beetje laat, maar toch. Voor de pauze was het echt goed. Na de pauze geen bal aan. Het leek wel of de acteurs snel naar huis wilde. Grote hulde voor Kitty Courbois. Jammer dat ze haar jublieum moet vieren met zo’n kleine rol. Leuk deze voorstelling maar geen absolute top.

Hulde aan de knappe bewerking van het boek en hulde aan Kees Hulst en Ariane Schluter die moeiteloos van de ene naar de andere emotie schakelen en het publiek 2 uur kunnen boeien. Eerlijk gezegd heb ik meer genoten van de voorstelling dan van het boek.

Iedereen is altijd mar enthousiast over Mighty Society. En dat begrijp ik ook wel, de Vroedt snijdt thema’s aan waar onze maatschappij mee te maken heeft. Maar in dit stuk gebeurd er te weinig. Er zitten mooie momenten in maar echt spannend wordt het niet en je krijgt geen medelijden met de acteurs en hun problemen. Goed idee, maar de uitwerking had spannender gekund.

Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Mooie voorstelling, maar het wist mij niet echt te raken. Misschien komt het door de hoge verwachtingen die ik had omdat iedereen zo vol was van deze voorstelling. En al deze mensen hebben gelijk: er wordt op hoogstaand niveau gespeeld, een prachtige scenografie en de muziek van David Bowie maakt het helemaal af. Negatieve punten kan ik niet noemen. En toch, toch mis ik iets.

Kijkende naar het verleden kunnen theater en actualiteit een hartstikke goede combinatie zijn, Johan Simons heeft een grote staat van dienste en een goede acteursploeg tot zijn beschikking. Alle ingredienten die zouden moeten zorgen voor een spetternde avond toneel. Waarom wordt deze voorstelling dan op geen enkel moment interessant of boeiend? Eenvoudig, de teksten van Elfriede Jelinek zijn onsamenhangend en niet te begrijpen. Ook de acteurs begrijpen de teksten denk ik niet en daardoor wordt de twee uur durende voorstelling een ware marathon waar de acteurs en publiek zich met moeite door heen weten te worstelen. Wat Simons en de dramaturg in deze teksten zagen om er een voorstelling van te maken, weet ik niet. Geslaagd is het in ieder geval niet en het moet toch een domper voor Simons zijn om zijn laaste jaar bij NT Gent af te sluiten met zo’n slecht stuk. Gelukkig heeft Simons nog een kans met La Grande Bouffe.

He he, eindelijk weer eens een voorstelling die me echt wist te raken en te boeien. En voor een groot deel is dat te danken aan de strakke regie van Johan Doesburg. Schiet hij vaak door in het aanbrengen van stilisme in zijn voorstellingen, hier valt het stilistische precies op zijn plek. Want stilisme is precies wat deze voorstelling nodig heeft. De voorstelling is heftig en Doesburg weet dat precies in goede banen te leiden zodat het niet te heftig word, wat bijvoorbeeld wel zo was in Kreten en Gefluister van TA. Ook het spel is prima, Pieter van der Sman bewijst dat hij niet alleen een dienend acteur maar ook een dragend acteur is. Xander van Vledder is goed, maar moet er soms op letten dat hij niet teveel woorden inslikt. Maar zijn spel met de dansers die de paarden voorstellen is prachtig en angstaanjagend tegelijk. Het enige minpuntje wat ik kan noemen is het naakt wat gebruikt word, vaak is het onpasselijk en de betekenis ervan is mij niet altijd duidelijk. Maar toch, deze voorstelling is mooi en heftig en een aanrader voor iedereen die zin heeft in een spannend avondje toneel.

Qua cabaret hoort Myjer gewoon bij de top. Leuke imitaties, grappige verhalen, mooie liedjes en snelheid. Myjer is gewoon garantie voor een topavond.

Kunst met een grote K, meer kan ik er niet van maken. Er gebeurt weinig en toch valt er zoveel te vertellen. Er zitten ontroerende stukken in, maar ook stukken die niet vooruit te branden zijn. Zouden er 2 mindere acteurs staan dan Porgy en Ariane, dan zou het helemaal niks zijn. Muziek ook prachtig en decor ook. Maar waarom doen ze dan zo weinig met het decor, dat zou wel wat spanning kunnen brengen. Ik heb het gezien in een gemiddelde zaal, vraag me wel af hoe ze die weinige emoties en spannende stukken gaan overbrengen in de grote zaal. Maar toch, aardige voorstelling.

Ja ja ja, ik heb de gouden tomaatvoorstelling van dit seizoen ontdekt. Ik heb mij anderhalf uur lopen ergeren en dat is voornamelijk de schuld van regisseur Ger Thijs. Deze goede man vindt het nodig geen echte personages neer te zetten, maar karikaturen die anderhalf uur geen enkele ontwikkeling meemaken. Carien Crutzen is anderhalf uur aan het krijsen en verontwaardigt aan het doen en blijft dat ook, al krijgt ze te horen dat haar hele lichaam vol zit met kanker, het lijkt alsof het haar niks doet. Mark Rietman, als de wethouder die ook nog homo is, speelt of helemaal geen homo of een overdreven Gordon-nicht, geen subtiele trekjes van een homo met soms een handje hier of een gilletje daar. René van Zinnicq Bergman is een sul die onder de plak zit bij zijn vrouw (Crutzen) en voelt geen opluchting als zijn vrouw sterft of zich echt ongemakkelijk als Rietman avances probeert te maken, nee hij is gewoon een sul en dat doet hij plichtsgetrouw. En dan de nietszeggende Chileen die ook niks lijkt te voelen. Alle 4 de acteurs zijn door Thijs in een hokje gezet en mogen daar niet uitkomen. Daardoor is er geen enkel moment van rust want dan komt Crutzen er weer door heen en het stuk mag ook niet schrijnen, zwaar en zwart worden. Ieder moment dat dat een beetje gebeurd, daar wordt meteen een grap overheen gegooid. En het decor met het portret van het meisje snapte ik ook niet. Toch een pluspuntje, ook al helpt het voor rest niks: eindelijk weer eens onversterkt. Maar daar wordt het spel jammer genoeg niet beter op.

Prachtige rol van Stefan de Walle, wat kan die man spelen zeg. Prachtig zet hij pianist Glenn Gould met zijn rare soms wat autistische trekjes neer en dat levert mooie momenten op, zoals hoe hij uitlegt waarom hij Barbra Streisand geweldig vindt. Ook Rosa Mee speelt goed, ook al is haar bijdrage beperkt en misschien wel helemaal niet nodig. Toch is de voorstelling merendeel van de tijd saai, als Stefan niet praat maar alleen handelingen maakt, dan zakt het in en daardoor wordt het toch wel erg lang want er gebeurd nauwelijks wat. Met een spelende Stefan de Walle dus geweldig, maar met een vooral handelingen ondergaande Stefan de Walle wordt het saai en dat is zonde, want het had zo mooi kunnen worden.