Ik hou van Marilyn, dus dat is dan altijd spannend om te zien wat iemand anders van haar vind. Dat werd me dan weer niet duidelijk in deze voorstelling. Imitatie (vooral van zang) was erg geslaagd, maar er was veel afstand zodat Marilyn niet tragisch was, noch grappig. En dat haar pianist niet onmiddelijk op de eerste avances in gaat is natuurlijik onzin. Vooral liggend is Marilyn namelijk erg verleidelijk.

Stratenmakers, metselaars en messenslijpers maakt het niet uit of ze nu voor de gemeente, particulier of voor de kunst werken. Ze maken gewoon wat van ze gevraagt wordt. Door ze op het podium van een schouwburg te zetten, worden het geen kunstenaars. Het Holland Festival- publiek maakt het niet uit wat ze te zien krijgen, omdat het Kunst is zitten ze er serieus naar te kijken en geven daarna een ovatie. Een gewei voor Willem Nijholt en de Pasta maker met snor, de enige in de Schouwburg die met iets anders bezig waren dan een opdracht uitvoeren.

Behoorlijk belangrijk Avant-garde theater uit New York. Precies wat U er zich van voorstelt. Heel prettig om mensen serieus een enorme hond te zien vereren of met een haan op een stok rond te zien rennen. Het doet me niet zoveel. Maar ja; since I know absurdism is dead my life feels empty.

De wetten van het theater werden gefuckt, na de pauze duurt langer dan daarvoor. Het leek daarom wel eindeloos. (Volgens mij was mijn “hoe lang gaat dit nog duren”-gevoel precies de bedoeling, want het-voorstelling-is-afgelopen-om-bordje was afgetaped.) Het gedeelte voor de pauze vond ik voornamelijk moeilijk gedoe en heb ik wel vaker gezien. Na de pauze was dus te lang, maar had een paar geweldig enge onrustbarende momenten en goede humor om te lachen. Ik als ex-barvrouw sympatiseer enorm met den hoofdpersoon die zo zijn eigen manier heeft om met lastige klanten om te gaan. Daar kan geen sociale hygiene tegen op.

Om te beginnen een mooi blik tomaten voor de publictiteit van het HF; door de voorstelling “avant garde-dans” te noemen en “een multimedia performance”. Dat is het dus niet. Hip-hop en breakdance heb ik wel beter gezien bij School of Hardknocks en kwa theater kan het echt niet. Wel een spannend type, deze Bill Shannon; maar ik ben het helemaal niet met hem eens, mischien moet hij eens een film maken met Cyrus Frisch, lijkt me een verdomd interessante combinatie.

Een soort kruising tussen Kabouterland in de Efteling en het computerspel Myst. Heerlijke semi-zweef, waar je heel mellow van wordt. Logistiek een meesterwerk. Ik vond bovendien dat het orakel ook nog een goed antwoord heeft gegeven.Niet geschikt voor cynici, though.

Ik heb Bob gezien. Hij stond naast een chagerijnige Lou, die een staande ovatie kreeg van een uitzinnig publiek. Ik wist niet dat hij zo lang was. Bob dus, Lou is dan weer heel klein. Oja de voorstelling, lachen om mooie beelden! Maar om nou te zeggen dat dure lichtcomputers een voorstelling artistiek intressanter maken, nee.

Een gewei voor het theater, dat met deze voorstelling lekker ingespeeld wordt. Ook fijn om varieté op een zeer hoog niveau te zien, ik snap nooit wat van goochelen. De skate- act was alleen nogal sneu en de danseressen hoewel enthousiast, waren niet overweldigend genoeg. Maar een Goeie avond uit en te prefereren boven het volkomen dichtgetimmerde musical geweld.

Ik vind free-jazz-smurf-toeter moeilijk en een opgefokt gevoel geven aan deze voorstelling die toch bij tijd en wijlen ook behoorlijk saai was. De drie geweien zijn voor de prachtige nacht-scene waar ik mezelf helemaal in verloor.

Jeah, een matinee gevoel op een avond, kan dat? Ja hoor gaat u dan toch naar deze voorstelling! Hulde voor de sneeuw, maar wat een ellende kan Het Vak toch zijn, hoe vaak moesten ze dit nu spelen…