Ik vond het een zeer saaie en onsamenhangende voorstelling. die zo traag was dat niemand echt serieus heeft naar gekeken. daar bij hebben ze nog een hoopje valse romantiek bijgedaan ook. In een woord afschuwelijk.

Prins Leonce van het vorstendom Popo wil niet trouwen met prinses Lena van het koninkrijk Pipi en vlucht daarom weg met zijn goede vriend Valerio. Onderweg wordt hij verliefd op een meisje dat bij nader inzien die prinses Lena blijkt te zijn. Wat een toeval! Na het zware ‘Histoire d’A’ waren De Roovers duidelijk aan iets lichters toe. Wat overblijft is een blijspel met een soms hoog schooltoneelgehalte. Büchners taal in het stuk gaat van poëzie naar grollen en weer terug en daar weten De Roovers zich in hun vertolking geen blijf mee. Hun spel hinkt voortdurend op twee gedachten: het ene moment staat Robbie Cleiren als Leonce hoogdravend de leegheid van zijn bestaan te betreuren, het volgende moment zie je Sara De Bosschere farsikaal een dialoog tussen twee agenten impersoneren. Soms staan de akteurs zelfs zo nadrukkelijk komisch te akteren dat je je afvraagt in welk tijdperk je terecht bent gekomen.
Vermeersch schreef een boeiende soundtrack met soms erg vinnige nummers en een uitermate mooi openingsnummer. Tijdens dat eerste nummer wordt het alweer verbluffende scènebeeld van Stef Stessel op orde gezet en hebben de akteurs dus nog enig houvast. Tijdens de andere muzikale intermezzi gaat het echter minder vlot: de akteurs weten zich geen houding te geven en lummelen op een onhandige wijze op de scène rond. Of erger nog: in een poging drukte uit te beelden gaan ze kriskras door elkaar rennen. Wij waren er altijd van overtuigd dat dit soort scènes enkel eigen waren aan het schooltoneel van ons zusje.
En zo wordt de jongste voorstelling van De Roovers wel een erg luchtige bedoening. Amusant weliswaar, maar ook erg het ene oor in, het andere uit. Hopelijk beschouwen ze dit zelf ook maar als een klein tussendoortje en pakken ze volgend seizoen opnieuw uit met een sterkere voorstelling dan dit. Van De Roovers verwachten we nu eenmaal een beetje meer dan van ons zusje.

Ik vind free-jazz-smurf-toeter moeilijk en een opgefokt gevoel geven aan deze voorstelling die toch bij tijd en wijlen ook behoorlijk saai was. De drie geweien zijn voor de prachtige nacht-scene waar ik mezelf helemaal in verloor.