De hele voorstelling ben ik onder de indruk geweest van hoe deze vier personen elkaar pijn doen. De verslaafde moeder is ook echt zo sterk neergezet, dat je niet anders kan dan de andere karakters hun destructieve neigingen vergeven. Oke, vergeven misschien niet, maar dan toch op zijn minst begrijpen. De hoop speelgoed in het decor was ook echt prachtig, de eeuwige herinnering aan gelukkigere tijden. Als je dan bedenkt dat Eugene O’Neill dit heeft gebaseerd op zijn eigen leven wordt het helemaal indrukwekkend.

Prachtige voorstelling, kan niks anders zeggen. Prachtig spel van Ariane Schluter, Tijn Docter, Vincent Linthorst en vooral Jaap Spijkers. Wat zet Spijkers een verdorven aan de alcohol verlaafde geest neer. Ook Schluter is geweldig als labiele moeder die verslaafd is aan morfine. Een prachtig decor en een prachtide tekst. Op het einde verlies je wel een beetje je aandacht, omdat de hoofdpersonen niet al te veel ontwikkeling doormaken. Maar wat wil je met een autobiografisch stuk? Heerlijk toneelavondje die perfectie nabijstreeft.