Een beetje vervreemdend: tekst en handeling van de personages lopen vaak niet synchroon en, nog bijzonderder, zd spreken niet ik de “ik-vorm”, maar in de derde persoon over zichzelf. Dat intrigeert, maar is ook effectief.

De tekst komt namelijk aan. Natuurlijk ook omdat die geen concurrentie krijgt van bijzaken. Annelien van Binsbergen, Ruben brinkman en Dimme Treurniet leven er zich helemaal, maar toch tamelijk ingetogen, in uit.

Het verhaal dat gaat over een incestueuze rekatie tussen broer en zus, is ook een schrijnend verslag van groot verlangen naar passief leven, dichtbij huis, dicht bij zichzelf( de broer). En eventueel daar naar terug te keren ( de zus).

Een dik uur is kort voor een voorstelling. Maar in dit geval wel behoorlijk hevig.