Wow. Wát een tekst. Wat een geweldig drieluik van Annelies Verbeke.

En wow, wat een aankleding. Een prachtplek (locatie Werktheater) uitziend op de stad, goed gebruik video en keiharde muziek ( misschien ietsiepietsie te keihard).

Vooral wow vanwege het spetterend spel. Eerst een overrompelende Gaby van Wine Dierickx. Ze schrijft, zegt, prachtige sprankelende fictieve brieven. Zij en muzikant Jens Bouttery produceren een ongeevenaard duet.

Zij bereikt journalist Robert misschien niet. Maar ik ben intussen verliefd op haar.

Dan een gevecht om het behoud van een modern huwelijk. Een ogenschijnlijk bitchy maar kwetsbare Europarlementariër Rebecca- die het vlees snijdt op zondag- en het object van Gaby’s passie, journalist-huisman Robert. Walter Bart en Maartje leveren een schrijnend, ontroerend en volstrekt overtuigend gevecht.

En tenslotte een prachtige, tedere dialoog tussen Rebecca en een machinist. Dat eindigt met een (video) beeld van een moment van geluk.

Alles komt langs. Geluk, zo leerde ik van machinist Matijs Jansen kun je zoeken op de top, maar je kunt het leven ook aanvaarden als een kuil waar je zo nu en dan over de rand mag kijken..

Wat mij betreft de beste voorstelling die ik dit seizoem zag.

PS: Laten we die Denen goed in de gaten houden.

Een prachtige speelvloer van lege wijnflessen. Daarop vijf deelnemers aan een extravagante, exhibitionistische en super snelle subcultuur.

Het contrast is de betrekkelijk statische introspectie en twijfel over zichzelf en de liefde die de boventoon voeren. Veel tekst in onaffe zinnen.

Een tikkie ‘moeilijk’ stuk. Nou houd ik wel van talig toneel. Bovendien zagen we knap toneelspel. Maar de persoonlijke dramaatjes grepen me toch niet bij de keel. Daarvoor zijn de karakters - tegelijk depressief en megalomaan, onzeker en exhibitionistisch, wanhopig en extravagant- te veel lid van een voorbije subcultuur en vermoedelijk toch niet interessant genoeg.

Een ontwricht gezin met twee kinderen die verantwoordelijkheid hebben voor een mesjoche moeder. Onderlinge relaties die totaal ontspoord zijn. Een ex/vader op afstand die wel geld maar geen notie heeft.

Er is in het hele land geen rails te vinden waarop die levens nog gezet kunnen worden.

Enfin, zo functioneel als het decor en toneelbeeld zijn, zo disfunctioneel is dit gezin.

Heftig stuk dus. Dramatisch. Wie weet zelfs authentiek. Maar dat kwam er in dit geval m.i. dan toch niet dan helemaal uit.

Kan aan mij liggen of misschien aan het bereik van acteurs/actrices.

Laat ik het er op houden dat ik mijn avond niet had.

Een jongedame die geexploiteerd wordt door haar vader en het slachtoffer wordt van de begeerte van een rijke oude man.

Kan dat überhaupt een goeie voorstelling opleveren?

Simber vond in dit geval van niet. Die z.i. onzuivere tien minuten naakt deden het stuk de das om.

Riro veegt er hiernaast genuanceerd en beargumenteerd de vloer mee aan. Ook weer de naakte Katja Herbers als steen des aanstoots.

Het zij zo.

Wij zagen anderhalf uur Katja Herbers schitteren in een buitengewoon toegankelijk stuk. Een solovoorstelling waarin zij schijnbaar moeiteloos ook de dialogen deed. En vooral kristalhelder en natuurlijk de verwarring en emoties van de puber liet zien.

Klasse. Dat was niet mis.

Bovendien diende ons eventuele voyeurschap en medeplichtigheid als publiek, een heel goede zaak. Dunkt mij.

De Roovers speelden al eerder met vuur. Maar dit is anders. Een serie afzonderlijke scenes rond het thema vuur - van het ‘meisje met de zwavelstokjes’ tot de vuurspuwende karakters uit Reijnders”hoeksteen’. De invloed van “de vereniging” is duidelijk aanwezig.

De gekozen structuur houdt het gevaar in van onsamehnagndheid. En daar is men niet helemaal aan ontkomen. Niettemin blijven enkele krachtige beelden hangen en spelen sommige pakkende teksten nog door het hoofd.

Twee ouwe podiumartisten vieren samen kerst met een diner van de afhaalchinees. Maar in ieder geval wel ruim voorzien van herinneringen en drank. ‘t Is ook een eredienst gewijd aan de nostalgie: regelmatig barsten hij ( eerste stem) en zij ( tweede stem) uit in Jordanees gekweel.

We zagen een uur lang prettig entertainment met Kees Prins in zijn element en Olga Zuiderhoek overtuigend in haar rolstoel op weg naar het ( haar) einde.

Veel wijzer over Sein und Zeit en The origins of Totalitarianism zijn we, geloof ik, niet geworden. Maar wel zagen we een ingenieus gecomponeerd en boeiend stuk. En een ware domstratie van actgeerkunst door Lineke Rijxman - perfect van contrasten voorzien door een slungelige en onhandige, weinig professorale professor Wolf/Heidegger.

‘t Is dat de prijs (Theo d’Or) al binnen is. Anders zou-ie voor deze voorstelling moeten worden gegeven.

Frans Strijards is terug en Helmert Wouydenberg is zijn profeet.

“Dankwoord” is een ( soort van) monoloog. Maar wel eentje om je evenwicht bij te verliezen.

Het begint nog tamelijk conventioneel, maar al snel waaiert het alle kanten uit. De gelauwerde ‘fulminant polemist’ doet in zijn barokke betoog tal van stations in de stad van zijn aandacht aan: de kunsten, de architectuur, de kroegen, zijn bewonderde voorbeeld, zijn minnares en een al dan niet echt belastend boek.

Het is knap wat Helmert Woudenberg met de tekst doet. En het is meestal ook boeiend. Maar eerlijk gezegd vergen de verbale klim- en klauterpartijen niet alleen veel van de acteur ( vermoed ik tenminste), maar putten althans deze toeschouwer ook behoorlijk uit.

Mag het in de volgende drie afleveringen van het vierluik (“Hé, jij daar”, “Modem” en “Vrije Radicalen”gaan nog volgen) een onsje minder alsjeblieft, meneer Strijards?

Twee hanige types en één zeer willige vrouw plus nog wat wulpse assistentes.

Met wat goede wil is daar waarschijnlijk ook nog wel lering en vermaak uit te peuren. Maar mij is gisterenavond in de Rode Zaal van de Brakke Grond dat niet gelukt.

Misschien omdat half acht als begin een tikkie vroeg voor echte passie is. En wellicht dat die plechtig gezegde quasi geile verzen een te koude douche zijn. Mogelijk ook is een spelletje met wat afgezaagde stereotypische beelden die mannen over vrouwen en v.v. geacht werden te hebben, ook een beetje achterhaald.

Enfin, dit wordt zeker niet mijn voorstelling van het jaar.

Wachten op Godot is makkelijk samenb te vatten: twee mannen wachten op wat niet komt. Een onbeweeglijk stuk, met grote, ernstige diepgang.

Nu zijn “diepe” interpretaties ook dit keer niet verboden. Maar de aantrekkelijkheid ligt voor mij toch vooral bij het accent dat op de lichte toon en humor is gelegd.

Een zeer smakelijke Godot.

Oostpool