Er is her en der goed en soms heel goed “literair theater” te zien. In de nu gespeelde bewerking van het tamelijk filosofische “Een heilige van de horlogerie” wordt dat niveau niet gehaald. ‘t Is wel kort, maar niet krachtig genoeg geworden. Vandaar: één blikje. Maar de moed om een roman van de gigant W.F. Hermans te pakken en ‘t enthousiasme van ‘t spel voor een praktisch lege zaal, verdient een gewei. En dat geldt helemaal voor de Louise Brooks van Roos Drenth. In Roberto Zucco gaan we haar gelukkig terugzien.

Nog ruim drie weken Cloaca. Vijf Harlem Globetrotters demonstreren hun kunsten en kunstjes op topniveau. Voor die enkelingen die nog niet geweest zijn, ik raad u: grijp uw kans - en draag daarmee bij aan deze kaskraker. Want de kanonnen van het Nederlands toneel leveren vuurwerk. Dankzij hun stampvolle toolkit natuurlijk en de spitse teksten. Dat levert dan wel geen echte tragiek op ( toch wel een beetje jammer natuurlijk), maar wel echte, geestige en geestrijke komedie. Lachu.

Dat de hoeksteen van de maatschappij een gevaarlijk explosief is, pepert Brandkoorts ons nog eens stevig in. Verlangen en verwarring, liefde en onmacht, moord en brand en nog meer van deze kost. Myrande Jongeling en haar jongeren doen dat effectief. Indringend, maar innemend. Broeierig, maar helder. Dat alles in een slim decor. Dus alweer prachttoneel. Dus alweer jong talent. (In welke volgende productie kan ik Margje Wittermans weer zien?). PS: Behoud De Toneelschuur.

Er komt in Night and Day veel verbaal en lijfelijk geweld aan te pas- eigenlijk wel een tikkie te veel naar mijn smaak. Het spel is hevig, heftig en hectisch - maar komt soms gevaarlijk dicht in de buurt van hysterisch. De rotzooi in de hotelkeuken en het leven van de personages is gigantisch - maar oogt af en toe een grotesk. Al met al een meer dan memorabele avond in Utrecht, die me drie dikke geweien waard is. Al was het alleen maar omdat Thomas de Bres en Harriët Stroet zo prachtig balanceerden op de rand van over the top. En dan nog een extraatje vanwege dat duet op sax van Thomas de Bres en Jeroen van Venrooy. Je moet maar kunnen, je moet maar lef hebben.

Een topacteur,in topvorm, een groots verhaal, veel spiegels, twee lakschoenen, twee microfoons en Randy Newman. Peter de Graeff tovert tempowisselingen, stemmingen, Billy Pilgrim en omringende personages schijnbaar moeiteloos en feilloos op toneel. De nagenoeg unanieme uitbundige lof van commentatoren is terecht: ‘t is “even sober als geniaal”.

Popcorn behandelt op opgewekte toon een paar erg serieuze maatschappelijke verschijnselen. En dan vooral het fanatiek ontduiken en doorschuiven van verantwoordelijkheden en ook het enthousiast claimen van geestelijk slachtofferschap annex materiële genoegdoening. Geweitje dus voor Ben Elton, de auteur. Al moet er worden bijgezegd dat het wel erg “van dik hout zaagt men planken” gaat (dat ten eerste). Ook een gewei voor de acteurs en actrices. Met name Kees Boot zorgt er voor dat davert en knettert op het toneel. Tijd om je in te dutten krijg je niet. Wat niet wegneemt dat soms de gedachte opkomt dat de dames en heren het toch wel erg vet aanzetten (dat ten tweede). Geluid en muziek - waarvoor trouwens het gruwelwoord “geluidsontwerp” wordt gebruikt - verdienen dunkt mij ook een gewei (dat ten derde). Maar vooral zorgt Zep met dit soort voorstellingen voor Nachwuchs van toneelpubliek - als ik de reacties van het zeer jeugdige publiek goed inschat tenminste. Dat is dan een dik gewei waard (en dat is ten vierde).

Bob de Moor en Wim van der Gijn hebben Willemsens verslag van een alcoholverslaving inventief bewerkt.En ze spelen het subtiel, muzikaal, rythmisch en ontroerend. Prachtig toneel - dus alweer kwaliteit van en door Malpertuis. Ik zie uit naar hun volgende productie ( = “Dood de ouden, folter hun jongen” van David Harrower, dat volgens de speellijst buiten Vlaanderen alleen op 27 februari in het Theater aan het Spui te zien is)

Wat “Monk” in “Go,baby,go!” doet, is natuurlijk al meer vertoond. Het betreft dit keer een verjaardagsfeestje met broer, twee zussen en twee semi-buitenstaanders. Zorg daarbij voor een familie-geheim en laat de personages op elkaar reageren. De verwijzing - op de flyer en de site - naar Tsjechov slaat wel nergens op, maar smakelijk toneel is het in dit geval absoluut. Dat komt omdat de schrijver (Eric de Vroedt) spitse teksten heeft geleverd en de spelers en speelsters, vakmensen zijn. Samen zorgen ze voor een heel plezierig avondje uit.

“Zeer ouderwets toneel waar je iemand beneden de 55 niet naar toe wil sturen” oordeelde iemand over “Het beloofde land” van Karst Woudstra. Dat liet voor mij nog enige ruimte. Maar na de proef op de som weet ik: “iemand boven de 55 ook niet”. Gauw vergeten.

Bijna elk toneelseizoen levert “Het Toneelhuis” minstens één keer iets heel bijzonders. Uiteraard kan het uurtje “Andromak” de vergelijking met bijvoorbeeld historische toppers als “Mama Medea” of “Ten Oorlog”, niet doorstaan. Maar dit is toch ook (weer) indrukwekkend, beklemmend,raadselachtig en ritueel mooi. Lang leve Luk Perceval.