Frans Strijards is terug en Helmert Wouydenberg is zijn profeet.

“Dankwoord” is een ( soort van) monoloog. Maar wel eentje om je evenwicht bij te verliezen.

Het begint nog tamelijk conventioneel, maar al snel waaiert het alle kanten uit. De gelauwerde ‘fulminant polemist’ doet in zijn barokke betoog tal van stations in de stad van zijn aandacht aan: de kunsten, de architectuur, de kroegen, zijn bewonderde voorbeeld, zijn minnares en een al dan niet echt belastend boek.

Het is knap wat Helmert Woudenberg met de tekst doet. En het is meestal ook boeiend. Maar eerlijk gezegd vergen de verbale klim- en klauterpartijen niet alleen veel van de acteur ( vermoed ik tenminste), maar putten althans deze toeschouwer ook behoorlijk uit.

Mag het in de volgende drie afleveringen van het vierluik (“Hé, jij daar”, “Modem” en “Vrije Radicalen”gaan nog volgen) een onsje minder alsjeblieft, meneer Strijards?