Leuke voorstelling over een simpel gegeven: doe je iets een tweede keer hetzelfde? De sobere vormgeving en naturel spel dragen bij aan de kracht van de eenvoud van dit stuk, dat heel dicht bij z’n uitgangsidee blijft. Iets dat je met weinig woorden kan zeggen klinkt mooier dan een stortvloed van bijzinnen en uitzonderingen om de boodschap te verpakken.
De tomaat is voor het introfilmpje, wellicht had het geholpen om daar een filmmaker voor te vragen, dan hadden we een korter, sneller, efficiënter filmpje gekregen met decoupage in plaats van alleen totaaltjes.

Na al die mooie dingen op Oerol ga je twijfelen aan je kritische houding t.o.v. theater; vind ik soms alles goed?
Nee dus, dit vond ik echt behoorlijk bagger.
Een mooi gegeven (Pinokkio twijfelt, net als iedereen, over de relatie tot z’n schepper(s)) heeft geresulteerd in melige houtje-touwtje scene’s, met verdraaide stemmetjes en wat mannelijk naakt om het hip te laten lijken…

Eén van de mooiste van Oerol, wat mij betreft.
Vanuit het thema ‘als je een levenswens hebt, moet je dat soms maar gewoon even doen’ start de voorstelling met een ‘mee-doen-deel’. Normaal gesproken niet zo aan mij besteed, maar hier hielp het wel om te beseffen waar deze voorstelling over gaat. Dit is dan ook niet zozeer een losstaand stukje mime met een tractor, maar deel van de grote wens van de maakster waarvoor ze al eerder met de tractor naar Parijs reed.
Het tweede deel bestond uit mooie beelden (de opkomst van de onbemande tractor op het strand!), onderhoudende scene’s en een heel mooi eindbeeld.

Zo simpel en briljant kan theater zijn! Je zit op ‘t erf en hoort ‘t verhaal van de boer. Geweldige tekst, mooi gespeeld, subtiel live geluidsdecor van melkbussen, hoefijzers en de keukentafel en een terecht applaus wanneer de (tijdelijk) éénhandige contrabassist met subtiele assistentie van de hoofdrolspeler toch meer dan alleen open snaren kan spelen!
Extra compliment omdat het, wanneer Amsterdammers boeren ‘nadoen’, meestal eindigt in enorm kitscherig accent-getrut. Dit keer dus niet.
Dit was één van mijn Oerol-toppers!

Leuke voorstelling, mooi geplaatst in ‘t bos van Terschelling. Pretendeert niet meer te zijn dan ‘t is, en dat maakt ‘m charmant. Goed spel, leuke beelden. Zo’n eenzame caravan met bijzondere bewoners en hun restaurant met zendmast doet je doorfantaseren over alle WA5MJM’s, WD5DWO’s en KC5PSF’s ‘out there’, ieder met hun eigen verhalen…

Helemaal ‘af’! Leuk, lekker groot spel (Pinto!), geweldig decor inclusief 1 km landweg naar links en rechts, leuke vormgeving (rood/wit/blokjes, let op de BH van de dochter van ‘t witte huis!), bere-enthousiast, vol energie, mooie soundtrack, gewoon goed & af!

Mooie beelden (beetje kitsch zou je ook kunnen zeggen). Wij zagen ‘m bij lichte regen en best koud, wat voor de spelers ongetwijfeld een beproeving moet zijn geweest, maar ‘t hielp bij de sfeer!
Ik miste een beetje een spanningsboog, ‘t bleef vrijblijvend. Maar wel mooi!

Het stuk kwam hier (in een oud afgebladderd boothuis met een tweedehands kruisraket op de vliering) beter tot z’n recht dan in Amsterdam, waar we het in het voorjaar al zagen.
Er was flink verbouwd; de monoloog naar achteren was beslist een verbetering. Jammer dat de eerste helft wat minder tot z’n recht kwam, vooral door een mindere taxi-chauffeur (die nu bij de naakte mannen speelde).