Dit is een heel krachtige en intensieve voorstelling! Ik was zeer verrast door de prestaties van Jaap Spijkers die je als kijker zo meesleept dat je uiteindelijk zelf met knikkende knieen en een verhoogde hartslag de tribune verlaat. Heel bijzonder vond ik ook de lichte ondertoon die de lucht in het stuk hield zonder afbreuk te doen aan het eigenlijke drama. Heel fijn zijn ook de rollen van Bas Keijzer en Louis van Beek als de dokter en de dominee. Extra complimenten voor de muziek! Een voorstelling die je lang nadat het zaallicht weer is aangegaan nog bezighoudt. De moeite van het bekijken meer dan waard (zelfs de tweede keer blijft het spannend!)!

Dit was zó mooi, zó overweldigend en toch zó subtiel. Het komt écht niet vaak voor dat een voorstelling mij tot tranen toe weet te ontroeren. Daarom vind ik het heel bijzonder dat dat De Paardenkathedraal met deze voorstelling wel lukte. Thomas de Bres bewees hier eens te meer een sublieme acteur te zijn die vol overgave buitengewoon krachtig speelde en mij zo gespannen en geboeid hield(2 geweien)! Ook lof voor de andere acteurs die met hun stilzwijgende aanwezigheid zoveel betekenis toevoegden (1 gewei). Het mooiste moment van de voorstelling voor mij was het moment van ‘toenadering’ tussen de theatermaker en zijn zoon: zó breekbaar, zó pijnlijk: nog nooit heb ik zoveel liefde én het onvermogen om lief te hebben verbeeld gezien in 1 scene. Twee geweien voor Dirk Tanghe voor deze regie die mij zo geraakt heeft. Die ene tomaat is niet voor de De Paardenkathedraal maar voor mijn medepubliek dat (hoogstwaarschijnlijk bevangen door de hitte) maar niet wilde focussen en maar zat te draaien, kuchen, fluisteren en lachen op de meest gevoelige momenten. Gelukkig verliet een deel van de stoorzenders de voorstelling vroegtijdig zodat ik nog net niet zelf hoefde in te grijpen :)!

Ja, alles wat er over deze voorstelling is geschreven is echt waar. Wat een ontzettend indrukwekkend, aangrijpend en hartverscheurend mooi stuk is dit! Speciale lof voor de prestaties van de acteurs (en dan met name mijn favorieten Bas Keijzer en Jeroen van Venrooij) die van het begin tot het eind met volle overgave en grote intensiteit speelden. Een voorstelling om stil van te worden…

Wat een heerlijke korte maar krachtige voorstelling! De voorstelling is gemaakt voor de komende Parade maar valt zeker niet onder de categorie: hap-slik-weg-theater. Bedankt lieve ouders biedt een komische schets van een gezin ergens in de jaren ‘50. Lollig wordt het echter nergens: het stuk behoudt duidelijk een pijnlijke en schrijnende ondertoon. Het onuitgesproken verdriet was goed voelbaar. Ondanks het feit dat ik een eerste try-out zag, vond ik het spel van de vier acteurs toch al heel scherp. Heel fijn om eindelijk Louis van Beek weer eens het stralend middelpunt van een Paardenkathedraalvoorstelling te zien zijn! Het meest opvallend waren wat mij betreft de liedjes die hij samen met zijn medespeler David Cantens heeft geschreven: sommige uitbundig en vrolijk, andere ingetogen en breekbaar, maar allemaal even mooi gezongen!Ik hoop op een sound-track van deze voorstelling! De try-out smaakte in ieder geval absoluut naar meer. Tijdens De Parade ben ik zeker weer van de partij!

Zelden zo’n indrukwekkende voorstelling gezien als deze. In deze jeugdtheaterbewerking van Hamlet klopte eigenlijk alles: een prachtig heldere poëtische tekst die het stuk terugbracht tot haar essentie zonder Shakespeare geweld aan te doen (één gewei), een fantastische tot de verbeelding sprekende kostumering (één gewei), een eenvoudig doch uiterst doeltreffend toneelbeeld (één gewei), een krachtig regie (één gewei) en last maar absoluut niet least het sterke gecontrenteerde en gepassioneerde spel van allevier de spelers (één gewei; maar méér als ik meer geweien te verdelen zou hebben)! Door de heftigheid en de intensiteit van deze voorstelling zat ik zelf helemaal te trillen toen het licht doofde (één gewei): een stuk met impact!: voor zo’n ervaring ga je naar het theater. Bronks heeft er een nieuwe fan bij!

Gematigd enthousiast kijk ik terug op mijn eerste kennismaking met Aluin. Kopstoot schijnt een komedie te zijn, maar ik vond het geheel toch vooral schrijnend. De rauwe tekst van Roddy Doyle voerde de boventoon en werd overigens prima gebracht door de negen spelers zonder dat het een boeltje werd op het toneel (één gewei). De sfeer van een pubquiz werd hier en daar erg goed getroffen; het decor droeg trouwens ook haar steentje bij (nog één gewei). Verder mijn complimenten voor de spelers omdat ze hun uiterste best bleven doen ondanks het feit dat de zaal nog niet eens half vol zat (één gewei). Tot slot toch nog een tomaatje omdat het mij echt veel te lang duurde voordat de voorstelling een beetje op gang kwam: pas na een uurtje voortkabbelen werd het echt spannend!

Eindelijk weer eens een voorstelling die op een indrukwekkende manier inspeelt op de actualiteit! Amoklauf is een montagevoorstelling over daders en slachtoffers vrij gebaseerd op de gebeurtenissen in Erfurt waar een scholier in 2002 zijn klasgenoten en vervolgens zichzelf doodde. De voorstelling speelt op deze gebeurtenissen in op zo’n manier dat je er als toeschouwer niet omheen kunt. Het publiek verwerd in Amoklauf zelf tot figurant. Dit komt doordat slechts een deel van de scènes in de eigenlijke theaterzaal gespeeld werd. De acteurs vermengden zich met het publiek en leidden het publiek langs verschillende plekken in het pand: zo werd er ook gespeeld in enkele klaslokalen en in de foyer. Het gespeelde kwam zo heel erg dichtbij en maakt hierdoor een des te grotere indruk. Daarom twee geweien voor Feico Sobel, regisseur en bedenker van dit pakkende stuk, dat je nu eens niet in één keer zomaar vergeet door de mooie beelden (de kluisjes met de kaarsjes!). De andere twee geweien gaan naar zijn acteurs, die zo geloofwaardig speelden dat je af en toe het onderscheid tussen feit en fictie vergat of niet meer zag. Een sterk en ontroerend stuk met een grote noodzaak (dat des ondanks toch maar een uurtje duurde): een verademing! Zo mag meer theater zijn!

Drie monologen van drie verschillende jongens over dezelfde donderdagavond: drie keer veertig minuten naar één karakter kijken. Ik wist het niet zo: eerlijk gezegd had ik mijn twijfels voordat ik het stuk zag. Toch kwam ik blij verrast de zaal uit. De twee uur waren om gevlogen! Het bleef van het begin tot het einde spannend. De tekst was zeer sterk. Schrijver Gary Owen heeft drie monologen afgeleverd die boeien (één gewei). Dit mede dankzij zijn rauwe en realistische taalgebruik. Heel knap om zulke extreme en toch geloofwaardige personages te creëren. Ook bleef de spanning goed gewaarborgd doordat slechts stukje bij beetje onthuld werd wat de relatie tussen de drie verschillende personages nu eigenlijk is. Máar een goede tekst alleen maakt natuurlijk nog geen goede voorstelling. Zonder de acteerprestaties van Servé Hermans, Jibbe Willems en Vincent Rietveld zou het hele stuk in het water zijn gevallen (één gewei voor iedere speler). Alle lof voor deze jongens die alle drie een zeer sterke voorstelling speelden. Ze slaagden er prima in het relativerende humoristische aspect van de tekst tot haar recht te laten komen zonder afbreuk te doen aan het schrijnende kille gevoel dat de, in de kern toch dieptrieste, verhalen van de jongens opriepen. Al met al een toppertje van een voorstelling die voor mij toch vooral ging over het eeuwige (vergeefse) zoeken naar liefde en zingeving, naar dat ene moment van ‘gelukkig zijn ondanks jezelf’, naar dat ene moment van ontsnapping.

Afgelopen zaterdag deze voorstelling gezien die Annelies van Wieringen als Laaglandgast maakte bij Het Laagland en hij zit nog steeds in mijn hoofd. In Vriend van gebruikt van Wieringen het mythologische verhaal van de vrienden Achilles en Patroklos om iets te vertellen over vriendschap anno nu. En dat lukte heel goed: de kracht en de zwakke punten van de vriendschap werden verbeeld met veel humor maar ook met de nodige breekbaarheid. En niet alleen ik was onder de indruk: na afloop van de voorstelling bleef het hele publiek muisstil op de tribune zitten. Daarom deze welverdiende vijf geweien. Eentje voor het decor: simpel maar effectief. Twee voor Annelies van Wieringen voor het bedenken en regisseren van de voorstelling. And last but not least twee geweien voor de acteurs Gijs Nollen en Joris Erwich die met hun energieke samenspel de zaal wisten te boeien en te ontroeren (en ze kunnen nog mooi zingen ook!)! Absoluut een topvoorstelling!

‘Dit was briljant!’, riep ik enthousiast uit na het zien van deze voorstelling. Vooral omdat het weer eens iets heel anders was dan anders. Het verhaaltje stelde in feite niet heel veel voor (ik ben niet zo’n Tjechov-liefhebber) maar de regisseur, de acteurs en de scènografe zijn er wonderwel in geslaagd de broodnodige symbolische gelaagdheid aan te brengen in de voorstelling: zo ging het opeens meer om de sfeer en de gevoelens dan om de eigenlijke gebeurtenissen. De acht acteurs zitten ongeveer de gehele voorstelling op een rij stoelen. Acht mensen op kleine eilandjes eigenlijk: ze zijn samen alleen. Bovendien zaten ze ook nog eens als het ware opgesloten in het toneelbeeld: een kubus van gordijnen waaruit men niet kon ontsnappen. De tragiek van het menselijk bestaan in een notedop maar toch werd de voorstelling nergens erg zwaar. Dit was vooral te danken aan de lichte tekstbehandeling: de acteurs die overigens erg sterk speelden spraken in allerlei Vlaamse dialecten. Verder leek over ieder beweging nagedacht te zijn. Top voorstelling voor iedereen die houdt van een beetje alternatief repertoiretoneel. Deze Oom Vanja was in ieder geval fascinerend om naar te kijken!