Tijdens het Musica Sacra festival in Maastricht ging deze voorstelling van Het Laagland in première in de Keizerzaal van de Sint Servaas Kerk: een hele speciale locatie die het stuk een bijzondere extra dimensie gaf (één gewei). Liedjes speelden een grote rol in de voorstelling over een klein jongetje dat door middel van allerlei ‘rituelen’ probeert het leven overzichtelijk en veilig te houden. Twee geweien voor acteur Mischa Ardon omdat hij zo goed/mooi zong en omdat hij de hele zaal van het begin tot het eind bij de les wist te houden met zijn fysieke spel. Natuurlijk ook een gewei voor de gitarist die hem begeleidde. Last but not least twee geweien voor de regisseuse Inez Derksen die er wederom in geslaagd is een voorstelling te maken die de mensen ook echt in het hart raakt. Al met al is Liedjes uit de Kelder een hele lieve mooie en zelfs haast (een beetje) poëtische voorstelling. Gaat dit zien!

Een nietszeggend slecht geacteeerd stuk maar wow, wat een prachtig decor!

Na hun voorstelling ‘Afgehaakt/Afgehakt’ over junks/daklozen nu een voorstelling van De Warme Winkel over mensen die alles hebben. Wat valt er nog te willen als je alles hebt? Maakt zoveel geld gelukkig? In een bonte aaneenschakeling van zang, dialogen en monologen proberen de makers een antwoord op deze vraag te vinden. Er viel vooral in het begin veel te lachen. Daarom een gewei voor het bijzonder geslaagde liedje (het zit nu nog in mijn hoofd) en voor de persiflages op de rijke medemens (clichés werden niet vermeden) Gelukkig ontaardde het geheel niet in pure meligheid. Daarom een gewei voor het sterke spel van Vincent Rietveld die aan het slot van het stuk de zaal werkelijk wist te raken met een monoloog die duidelijk liet zien dat geld alleen ook niet gelukkig maakt. Geld biedt geen garantie op medemenselijkheid, vriendschap en liefde met een grote l. Het laatste gewei is voor het grote enthousiasme van de makers die ondanks het feit dat er maar 26 man in de zaal zaten toch ontzettend hun best deden. Deze groep verdient absoluut een groter publiek!

Wat een superstukje was dit! Alles aan deze voorstelling ‘sprankelde’:prachtige aankleding, mooie vormgeving, vier topspelers en bovendien veel humor en muzikaliteit (vaak gingen deze twee zelfs samen, maar ik wil hier niet teveel verklappen…). Altijd leuk om de mannen van de PK te horen zingen trouwens. Waar blijft de CD? Met stip de leukste voorstelling die ik op De Parade heb gezien: liep helemaal ‘happy’ de tent uit. Gaat dit allen zien!

Jee, wat een bizarre en veelzijdige voorstelling was dit, zeg! Enerzijds beklemmend, anderzijds erg geestig. Vooral ook leuk dat de 4 mannen ook alle 4 konden zingen! En hierbij nog een eervolle vermelding (een extra gewei waard!) voor Barry Atsma, die hier toch wel de beste rol van zijn seizoen neerzette met zijn vertolking van Denne: hij blijft me verbazen…

Dit was de derde Othello die ik dit seizoen zag (na die van het NNT en TGA) en het was meteen bij verreweg de beste. Dit Vlaamse jeugdtheatergezelschap is erin geslaagd Othello perfect geschikt te maken voor jonge kinderen zonder Shakespeare te veel geweld aan te doen. En bovendien verliet ik voor het eerst echt ontroerd de zaal na het zien van dit stuk. Dus petje af voor het Gevolg!

Wat een heerlijke voorstelling! En wat zag alles er prachtig uit. De belichting in combinatie met de kostuums was werkelijk een lust voor het oog (twee geweien) Verder absoluut een gewei voor Thomas de Bres die met zijn vertolking van Alcaste bijzonder in mijn achting is gestegen. Hij zette zijn rol erg goed neer: je ging haast oprechte sympathie voelen voor deze mensenhater. Verder een gewei voor Bas Keyzer die mij echt heeft doen huilen van het lachen met zijn Oronte. En oja, de tomaat (en dan ook nog gegooid door een heuse paardenkathedraalfan): die gaat naar de markiesjes die toch wel heel erg overdreven homo-erotisch bezig waren. Maar verder al mijn complimenten! Ook voor Dirk. Jammer dat het maar zo kort (hahaha) duurde…Ik had graag de volledige soundtrack willen horen!

Zeer veelbelovend project! De jonge makers Vincent Rietveld en Joep van der Geest zijn er absoluut in geslaagd een boeiende voorstelling te maken over daklozen/junks: mensen die er niet meer bij horen of er niet meer bij willen horen. Het spel was zeer gedreven en daarmee sterk (vooral het ‘acting model’-type was erg goed getroffen). Het toch licht beklemmende gevoel dat de voorstelling opriep bleef nog een hele tijd hangen. En toch zou ik over een weekje best weer willen gaan: om te zien of de twee makers er ook nog in geslaagd zijn de laatste puntjes op de i te zetten!

Het voorval was absoluut de aardigste voorstelling die ik op Festival Cement heb gezien. Ik vond het verhaaltje over de man wiens ordelijk en regelmatig leven geheel wordt verstoord best wel herkenbaar. Het ging dan ook een beetje over de moed om het leven aan te gaan, om soms ook eens te kiezen voor iets onverwachts. Een gewei gaat naar de makers van het verhaaltje en het decor. Eentje naar Niels Bjerg voor zijn mooie gitaarspel en de laatste gaat naar de toch wel bijzonder aandoenlijke Maarten Smit die het verhaal heel mooi wist te vertellen.

Deze productie was toch niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Het liep niet echt lekker allemaal: er ging niet echt veel van deze voorstelling uit. Daarom wou ik eerst maar even de tomaten weggeven. Ten eerste twee flinke tomaten voor de onverstaanbaarheid van de meeste acteurs (met name Fernhout die de tekst ernstig geweld aandeed met zijn onduidelijke geschreeuw) Dan nog een tomaat voor al dat naakt: ik bedoel waar houdt het functioneel zijn hiervan op? Het werd haast lachwekkend. Gelukkig was het niet helemaal een verloren zaak. Kesting heeft werkelijk een prachtige stem (een gewei) en last but not least een welgemeend gewei voor Barry Atsma die een zeer mooie Cassio neerzette en die eigenlijk als enige de aandacht van het publiek voortdurend wist vast te houden als hij aan het woord was.