RRRegie, met driehoofdletters R. Wauw wat een dwingende voorstelling. En dan geweldige acteurs die het ook helemaal kunnen doen. Sonja en de Professor waren eerste helft iets minder, maar kwamen na de pauze goed terug. Fantastische muziekkeus en dansante momente waren hardverscheurend. Ook echt gelachen, mooi mooi. Voor mij de eerste Wanja die meer om de personages ging dan om bezit/werken/arbeid thema. Wat gaan die Duitsers toch genieten van Perceval.

Verveling, leegheid, uitzichtloosheid, no future, het is de essentie van Oom Vanja waar elke enscenering mee staat of valt. En deze bewerking staat ermee. Perceval accentueert door het stuk uit te kleden tot het bot en er en passant noch een facet dik in de verf te zetten namelijk de onmogelijkheid van mensen om zich ten volle over te geven aan de liefde. Professor-Jelena, Astrov-Sonja, Astrov-Jelena, Vanja-Jelena, maar ook Vanja-moeder, nergens is er een geslaagde liefde. Het zit in Tsjechov’s stuk maar niemand heeft het er zo uitgehaald als Perceval hier. Mooi is ook, en dat zit niet in Tsjechov’s tekst, dat de professor zich duidelijk beter thuis voelt met de meid, een leeftijdsgenote, dan met zijn jonge, knappe en door iedereen begeerde vrouw.
Elk personage wordt hier gevangen op zijn eigen stoel, een beeld dat tot in de begroeting wordt vastgehouden. Vooral in het eerste deel levert dit beklemmende beelden op. Perceval hanteert daar een soms tergend langzaam tempo. De verveling en de leegheid projecteren zich onmiddellijk op het stuk, de acteurs en het publiek.
Prachtige scènes levert dit op; de dans van de moeder met de professor, de verzoening tussen de giechelende en kirrende jonge meisjes Sonja en Jelena, de vloektirade van Dr. Astrov, allemaal beelden die enorme indruk maken.
Het tweede deel maakt wat minder indruk. Hier komen de emoties tot uitbarsting en is het dus wat moeilijker om de ingehouden sfeer vol te houden. Toch zijn er ook hier uitschieters.
Gilda de Bal houdt hier een nominatie voor een Columbina (beste vrouwelijke bijrol) aan over en terecht, zelfs al heeft ze niet zoveel tekst. Ze is constant zo overweldigend aanwezig dat ze soms hoofdrolspeler (en echtgenoot) Vic de Wachter wegdrukt.
Perceval haalt enorm veel uit zijn acteurs. Enkel Sonja wordt teveel een typetje. En ook laat Perceval heel veel zien: kleine maar veelzeggende gebaren.
Een uitgepuurde en indringende voorstelling die soms wat het tempo en de spanning laat zakken maar toch een beklijvende en indringende theaterervaring is.

Een hele knappe voorstelling, een minimaal decor, weinig actie, maar door een uiterst sterk spel boeit de voorstelling de gehele tijd, ondanks dat er in eerste instantie helemaal niets gebeurt. Een totaal alternatieve behandeling van Oom Vanja. Om het verhaal echt te kunnen volgen is het denk ik wel goed om enige kennis vooraf te hebben. Verder drie tomaten voor de drie dames op de achterste rij die het nodig vonden om hun eigen voorstelling te maken en het zodoende nodig vonden om gedurende het hele stuk met elkaar door te blijven praten… blijf dan thuis!!!

Deze voorstelling is bijzonder. Hij is anders. Het eerste kwartier was ik even bezorgd. Er gebeurde namelijk helemaal niets. Hoewel, niets? Toch had het wat: toch bleef je ernaar kijken. Ik vond namelijk het idee achter het decor geweldig! Iedereen zat op een stoel, dat was zijn plekje. En de vloer was bobbelig (Een beete jammer dat ze daar in de voorstelling een grapje over maakten… Ik vond het juist zo mooi). Dat stond ervoor dat alles niet meer zo makelijk ging, omdat ze allemaal de jongsten niet meer waren. Ze zaten ook in een soort kooi: de mensen zaten in een situatie en konden er niet uit. Het decor vond ik dus helemaal geweldig. Het spel vond ik ook goed: houd mensen maar eens zo lang geboeid!! Alleen dingetjes zoals de storm vond ik raar, dat is vooral leuk als je van sensatie houdt op het toneel!! Al met al heel mooi gedaan, een bijzonder stuk.

‘Dit was briljant!’, riep ik enthousiast uit na het zien van deze voorstelling. Vooral omdat het weer eens iets heel anders was dan anders. Het verhaaltje stelde in feite niet heel veel voor (ik ben niet zo’n Tjechov-liefhebber) maar de regisseur, de acteurs en de scènografe zijn er wonderwel in geslaagd de broodnodige symbolische gelaagdheid aan te brengen in de voorstelling: zo ging het opeens meer om de sfeer en de gevoelens dan om de eigenlijke gebeurtenissen. De acht acteurs zitten ongeveer de gehele voorstelling op een rij stoelen. Acht mensen op kleine eilandjes eigenlijk: ze zijn samen alleen. Bovendien zaten ze ook nog eens als het ware opgesloten in het toneelbeeld: een kubus van gordijnen waaruit men niet kon ontsnappen. De tragiek van het menselijk bestaan in een notedop maar toch werd de voorstelling nergens erg zwaar. Dit was vooral te danken aan de lichte tekstbehandeling: de acteurs die overigens erg sterk speelden spraken in allerlei Vlaamse dialecten. Verder leek over ieder beweging nagedacht te zijn. Top voorstelling voor iedereen die houdt van een beetje alternatief repertoiretoneel. Deze Oom Vanja was in ieder geval fascinerend om naar te kijken!