Er wordt in anderhalf uur niets belangwekkends gezegd, er gebeurt niets en er wordt niets gevoeld. Gelukkig ziet het er allemaal mooi uit. Heee, misschien was dat wel de boodschap van deze voorstelling. Een blikje omdat het allemaal niet erg origineel is en een gewei omdat er voor esthetiek ook iets te zeggen is. O ja ook een gewei voor Maureen de Jong. Ik hou wel van dat soort stilzwijgend mysterie.

Ik ben een sucker voor lekkere hapjes. Dus met baklava en thee na afloop stem je mij gunstig. Dus dat het een beetje truttig was, geeft dan niet meer. Dat het soms een beetje plat was ook niet. Soms ben ik heel makkelijk.

Tsja, theater en sport, het vervalt vaak in clichés en dat gebeurt in deze voorstelling. Goed gespeeld, maar vaak wat uitleggerig; ik vond de clowns erg mooi, maar dan moet weer vertelt worden waar ze vandaan komen.

Over het leven van een bokser die te laat is gestopt. Fijn sober, hier en daar komisch. Miste vaart en gevaar. Soms lijken deze spelers geniale profs, soms groteske amateurs. Maar prima voorstelling voor de middag; tragikomisch.

Een enorm mooie voorstelling, en ik vind het verbazend dat ik de eerste minirecensie hier schrijf over deze voorstelling. Muziek, film, acteurs, poppen en heerlijk eten, alles wordt in een mooie combinatie tot een geheel gebracht.
De inhoud:
“Sicilië 1953. Joe Morelli doet zich voor als talentenjager voor een grote filmmaatschappij in Rome. Voor slechts 1500 lire kan iedereen een screentest doen. Morelli kan dromen waarmaken en sterren lanceren.”
De Sterrenmaker is gebaseerd op de film l´Umo delle Stelle van Giuseppe Tornatore en is een coproductie van Courage en Speeltheater Holland. Leugens, bedrog en passie in een voorstelling met tientallen levensgrote poppen, acteurs, film en muziek. Een aanrader voor iedereen…

De mens als water en homeopathie als rode draad… Heerlijk nieuw stuk op een geweldige ellendige manier te groot gespeeld door de meisjes van het Nationale Toneel. Jammer alleen dat de schrijfster ineens nog wat eindjes aan elkaar moest knopen in de laatste twintig minuten. Niet echt vervelend, maar dit verstoorde dit verder prachtige stuk wel. Overigens extra aplaus voor Oda Spelbos!

Ik verwachtte een psychologisch drama met prachtig spel van Oda Spelbos en Wil van Kralingen maar kreeg een goedkope klucht waarin uitgebreide verkleedpartijen en het roken van joints de mensen in de zaal aan het lachen moesten krijgen. Dat lukte bij dit publiek, met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar wel aardig. Als je je oma een leuke avond kado wilt doen is dit stuk wellicht een goede tip, er wordt in ieder geval bijzonder goed gearticuleerd. Ik heb echter met kromme tenen de voorstelling uitgezeten. Als je goed toneel wilt zien kun je beter ‘De Bitterzoet’ van theatergroep Hollandia bezoeken. Bert Luppes, Frieda Pittoors en Fedja van Huet spelen niet… zij zijn; en dat is het grote verschil.

Eindelijk iets gezien van de belangrijke Amerikaan. Het ging over eerlijk acteren zonder trucjes. Dat werd een ander trucje; alles werd vertraagd, ritueel, verstild. Het zag er ook eng uit, dat acteren zonder trucje. Toch gewei omdat het gat in het Gasthuis weer eens gebruikt werd.

Ik ben uiteindelijk de tekst maar uit de bibliotheek gaan halen. Een aantal introverte, onverstaanbare jongens in leren jassen, een paar mompelende belgen, afgeraffelde teksten en een ongeinspireerde presentatie. Alleen Adelheid Roosen (blijft altijd zichzelf) en de rol Shylock waren goed te verstaan. Waardoor de merkwaardige situatie ontstond dat mijn sympathie vooral bij de laatste lag. Is dat de bedoeling van het stuk? Snij maar, dacht ik op het laatst. Achterin de zaal keken we elkaar voortdurend aan. Wat zegt die man, als er op het podium geroepen wordt: “Ik moet kiezen tussen …. en …. ??? Verwarring alom dus. Bijkomend voordeel; het was gezellig achterin, het schept een band met je medepubliek. En toch maar een staande ovatie. Die Shake is toch wel een toffe pear.

Een poging om beeldende kunst en theater samen te brengen, alleen, het lukt niet. Het grootste deel van de tijd blijft de voorstelling een samenraapsel aan ideeën, teksten en beelden, zonder dat het de som der delen overstijgt. Pas op het eind krijgt het thema, “het gevoel dat je krijgt als je je doel nadert” een mooie invulling. Tegen de muur staat de actrice in een projectie van een door frankrijk rijdende auto het verhaal te vertellen over een kapotte relatie, terwijl de beeldend kunstenaar met moeite een aantal hangende staalplaten voor zich uit trekt. Dan gaat bij mij de verbeelding werken, maar het uur daarvoor, nee.
Ze zijn vergeten te spelen, en dan blijft er te weinig over.