Wat een gezellige voorstelling. Veel bewondering voor de makers die in korte tijd een stuk in elkaar hebben weten te draaien over eerlijkheid, gelijkwaardigheid en relaties, snoep, popcorn, ezeltjes, goud en een fitnessapparaat. Sneu voor die kinderen dat ze nog niet oud genoeg zijn.

Heerlijk. Heel fijn. Prettig lullig ook. En dan Finn als een ziener op de catwalk. Als het straks voor kinderen is, kom ik weer.

Fijn en gezellig toneel in de beste Mug-traditie.

Stel: je bent een stel, je maakt theater, je gaat op actieve doe-vakantie, en het is volkomen kut, wat doe je dan? Antwoord: je maakt er een voorstelling over! Finn en Sophie van O’Mamaree maken nu een voorstelling voor volwassenen waarin ze heel leuk de ellende van op vakantie gaan uitbeelden. Scenes, vertelperspectieven, en locaties worden creatief afgewisseld, andere personages handig er in betrokken, muziek leuk geïncorporeerd, en dingen zo knap gesuggereerd dat je bijna gaat geloven dat ze er echt zijn. Alleen een minpuntje voor het abrupte einde.

Met een spoedcursus Sierensiaans in de hand naar de grote zaal, waar op het podium een minitheater is gebouwd. Alles speelt zich af in de kantine van een boksclub. Prachtige voorstelling, goed gespeeld en een paar schitterde scènes: de coach jonglerend met de ballen van het biljart, de open dag van de club met tapijt waar je veel mee kunt doen en de ontroerende scène waar Fadilah een doos uitpakt met spullen van haar overleden moeder. Sommige mensen verlaten vroegtijdig de zaal. Te obsceen? Gaat kijken! Drie geweien wat mij betreft.

Jazeker, 6 geweien voor een voorstelling die zo verguisd is door de pers maar erg de moeite van het meemaken waard is. Goed dat er in onze grote zalen ook eens andere voorstellingen spelen dan het klassieke theater wat we inmiddels wel kennen. Judith de Rijke heeft een eigen stijl die je kan aanspreken of niet, maar die hoe dan ook bewondering verdient!

In drie weken in elkaar geragd in een garage op Terschelling. Een danseres verbrandt haar buik tijdens één van de voorstellingen omdat een accu in de fik vliegt. Ze spelen drie voorstellingen per dag omdat de Oerolorganisatie dat wil. Ze verdienen niks. Het ziet er goed uit, en het publiek is enthousiast. Geweien voor het bloed, het zweet en de tranen.

Deze voorstelling heb ik niet gezien. Een middelbare schoolklas heeft de avond verkracht. Het was heel erg om mee te maken. Ik wil graag iemand de schuld geven: de kinderen die volkomen onbeschoft waren, de docent die ze niet goed heeft begeleid, het publiek dat met het ssst-en bijna nog meer herrie maakte, de Stadsschouwburg die ze op het derde balkon placeerd, het Ro dat veel eerder had moeten stoppen. En mezelf, omdat ik in twee uur volkomen van mening ben veranderd over CKV.

Mooi stuk, goed gespeeld. Voor het eerst dat ik Erik Schneider te pruimen vond. Maar toch wel traag en met een vreselijk einde. Tijdens de voorstelling wilde ik graag dat de tijd maar zo snel ging als op de klok in het decor…

Ik was bijna vergeten hoe leuk meeloop-mime kan zijn. Door de catacomben van het Amsterdamse COC achter de twee actrices aan. Het gebouw (gewei) levert een prachtig decor voor de op ‘Mädchen in Uniform’ gebaseerde voorstelling. Dat de meest gevoelige scènes zich op de (grondig schoongemaakte) SM-zolder afspelen zal de leek misschien ontgaan maar de locaties, het mime-achtige spel, de belichting en het hele waar-sta-ik-de-spelers-niet-in-de-weg-gevoel zijn genoeg om het een belevenis te maken. En dan nog een extra gewei voor het theatertje op de zolder. Toen ik vroeg of dat oude proscenium-podiumpje in de Amsterdamse Jordaan nog wel eens gebruikt werd, merkte een van de vaste COC-ers op: “O ja hoor, dat is onze disco…”