Verfrissend. Ghanese meiden en vrouwen die leven en eten en de Bijlmer beschouwen. Totale confrontatie met mijn vastgeroeste gebruik van de term multicultureel. Mensen, het is niet alleen maar een woord!

Wat een gedoestuk, ik begreep het niet helemaal. Waarschijnlijk is hier sprake van een generatiekloof, dat coke/sex/mislukte kunstenaarsschap zegt mij niet zoveel; dan ga ik wel naar DIEP. Maar dan weer wel erg fijn gespeeld, dus zeker uit te houden. Ik ben nog steeds in de war dat Art & Pro chique is geworden, waneer zou dat overgaan?

De nieuwe Strijards is weer meer van hetzelfde: interessante personages met leuke kwinkslagen in een knappe mise-en-scène, maar het duurt een half uur te lang en probeert met een slecht plot weg te komen door semi-betekenisvol met zakjes coke te strooien.

Verliefd op Goethe in een hotelkamer. De intimiteit van de monoloog contrasteert mooi met de anonieme lelijkheid van het Hilton.

Jammer dat de voorstelling in Amsterdam niet in een echte hotelkamer kon. Maar de geluiden van het Hilton drongen voldoende door de muren van het conferentiezaaltje om je een beetje eenzaam te voelen. Mooie monoloog, erg goed gespeeld en Goethe is een sukkel.

Niet alleen de titel klinkt als een film, ook de dialogen en het gehang tegen het stenen muurtje roepen bij mij allemaal filmische connotaties op. Dat het publiek ongeveer met zijn neus op de actrices zit en de omtrek van de speelvloer 2 bij 1 is, heeft voor mij ook bijgedragen aan deze filmische focus. Fascinerend vond ik het na verloop van tijd pas (eerst eindeloze stiltes, daar word ik altijd moe en sjagerijnig van) en ik werd eigenlijk een beetje griezelig van die twee meisjes. Een psychologische horrorfilm, zeg maar.

Debut de Saison liep zoals altijd uit; ik moest tegen de slaap vechten. En dan dus een voorstelling waar traag tempo en verstilling een belangrijke rol speelt, killing! Het was toch erg spannend en daarom bleef ik wakker. Er hing veel suspense in de lucht, vooral door het waanzinnig goede geluid! Misschien kwam het ook door dat 3d-geluid, maar het leek soms erg op een film, waardoor ik me dan weer afvroeg waarom ze er gewoon geen film van gemaakt hadden.

Vijf keer niks. Geen stuk, geen spel, geen muziek, geen toneelbeeld, geen regie. Slaapverwekkend op alle fronten. Aanvang 20.30. Je mocht nog even in de hal wachten om binnen te mogen. Dus begint men 0m 20.40. Voor wat? Begin eens op tijd. Ik ben toch ook op tijd!! Om 21.30 staat men weer op straat. Met niks.

God is ook al dood. Dat vertel je je kinderen (later). Verder lig je te chillen in een bed, je praat wat, want dat kan je zo goed en je neemt het op op video die je na afloop kan kopen. Je eet vieze troep uit de magnetron en je draait muziek. Zo leef je als je chillt (ook hip). En dan lig je op een bed omringd door post-camp objecten (nog meer hip). De voorstelling zapt aan je voorbij. Hipheid is niet iets om voor weg te lopen.

Denkend aan Nederland zie ik niet meteen de lege mens. Maar absolute leegte bestaat ook hier. Drie personages op het toneel hebben het probleem dat drie teveel is. Maar dat raakt hen niet. Zoals niets hen raakt. De gesprekken zijn leeg. Dit in tegenstelling tot de exotisch ingerichte hapjesbar en hun meer dan hippe kleding. De wereld gereduceerd tot vorm. En de vormgeving is hun wereld. Verbluffend. Tragisch ook. Boven op hun lip zittend, smeekte ik binnensmonds om een uitbarsting. Geef me één emotie! Maar nee. Aan de ene kant jammer. Aan de andere kant waar. Tip voor de toekomstige bezoeker: Tel de citaten. Ik kwam tot vijf!