Een poging om beeldende kunst en theater samen te brengen, alleen, het lukt niet. Het grootste deel van de tijd blijft de voorstelling een samenraapsel aan ideeën, teksten en beelden, zonder dat het de som der delen overstijgt. Pas op het eind krijgt het thema, “het gevoel dat je krijgt als je je doel nadert” een mooie invulling. Tegen de muur staat de actrice in een projectie van een door frankrijk rijdende auto het verhaal te vertellen over een kapotte relatie, terwijl de beeldend kunstenaar met moeite een aantal hangende staalplaten voor zich uit trekt. Dan gaat bij mij de verbeelding werken, maar het uur daarvoor, nee.
Ze zijn vergeten te spelen, en dan blijft er te weinig over.