Denkend aan Nederland zie ik niet meteen de lege mens. Maar absolute leegte bestaat ook hier. Drie personages op het toneel hebben het probleem dat drie teveel is. Maar dat raakt hen niet. Zoals niets hen raakt. De gesprekken zijn leeg. Dit in tegenstelling tot de exotisch ingerichte hapjesbar en hun meer dan hippe kleding. De wereld gereduceerd tot vorm. En de vormgeving is hun wereld. Verbluffend. Tragisch ook. Boven op hun lip zittend, smeekte ik binnensmonds om een uitbarsting. Geef me één emotie! Maar nee. Aan de ene kant jammer. Aan de andere kant waar. Tip voor de toekomstige bezoeker: Tel de citaten. Ik kwam tot vijf!

Er wordt in anderhalf uur niets belangwekkends gezegd, er gebeurt niets en er wordt niets gevoeld. Gelukkig ziet het er allemaal mooi uit. Heee, misschien was dat wel de boodschap van deze voorstelling. Een blikje omdat het allemaal niet erg origineel is en een gewei omdat er voor esthetiek ook iets te zeggen is. O ja ook een gewei voor Maureen de Jong. Ik hou wel van dat soort stilzwijgend mysterie.