Er zijn van die vorstellingen die je je er pijnlijk van bewust maken dat je ouder wordt. ‘Balen’ is zo’n voostelling. Ik zit kennelijk nu al vol met de vooroordelen die ik toen ik 16 was ook niet kon hebben van de mensen die toen dertig waren.
Maar ik miste het vuur van bijvoorbeeld een voorstelling als ‘Rapido’. Maar dat ik de jeugd niet meer begrijp is volkomen duidelijk.

Saai, saai, saai!

Yo. ff chille.

Zelden heb ik mensen met zo’n enthousiasme en zo’n energie een Shakespeare zien doen. Even was ik weer dertien en helemaal into (old school) rap. Maar ik ben te oud, zoals de publiekssamenstelling al deed vermoeden. Ik kreeg plaatsvervangende pijn in de ledematen van het zien van de breakdance op de vloer. Ik hoop dat Rick de voorstelling heeft gezien: klassiek stuk met jonge allochtonen op de vloer en heel veel in de zaal. Daar gaat onze subsidie!

Not of this time.

Goddank voor het talent van Steven van Watermeulen! La Grande Suite is een visueel plaatje, met prachtig multi-mediaal werk. Heel origineel vond ik het gebruik van de trekken die golvend op en neer gingen. De visualiteit leidde mij jammer genoeg vaak af van de tekst. Er werd prachtig geacteerd door de Ro-acteurs. Maar wat deden de bejaarde Rotterdammers op het toneel? Stuk voor stuk prachtige verhalen, maar ik vond het niet echt passen in dit visuele hoogstandje (twee blikjes). De muziek (of dat wat ervoor doorging) was geweldig. De duifjes en de trekken krijgen een geweitje. En Steven van Watermeulen voor zijn naakte Antonin Artaud! En een geweitje voor het geheel. Ik kreeg eidelijk een beetje het idee dat er toch iets gedaan wordt in de Culturele Hoofdstad 2001.

De theater opening van Rotterdam 2001. Dankzij het lettertype, denk je dat het Ro ‘La Grande Shit’ speelt en dit zou nog een te positieve benaming zijn. Geen enkele lijn in het verhaal, voor zover er een verhaal was. Nota bene halen ze anno 2001 om het huidige Rotterdam te belichten iets van 20 bejaarden van stal die via one-liners vertellen over Rotterdam 1940-1945. Ik geef nog een gewei, omdat ze zo leuk ‘de stad verbonden met draden’ weergaven met computergestuurde trekken. Snel vergeten en het kan alleen nog maar beter gaan met Rotterdam 2001.

Een moeilijk stuk;eentje om over na te praten! Knap acteerwerk en veel respect voor de Rotterdammers met hun verhalen. De gefragmentariseerde vorm en inhoud van de voorstelling geven goed het gefragmentariseerde stadsleven van vandaag de dag weer.Toch een tomaat, door de veelheid aan decor die je snel afleidt van de soms zware, abstracte teksten.

Heerlijke impressie van het leven in de Bijlmer van 8 Ghanese meiden (15- 20jr) en 5 Ghanese vrouwen (50+). Volledig onterecht niet besproken in de pers. Deze montagevoorstelling, op basis van scènes die door de meiden en vrouwen zelf zijn gemaakt, geeft een prachtig inzicht in hun leven, en wat belangrijk daarin is. Meer nog dan het zoeken naar een thuis en liefde, vertelt de voorstelling het verhaal van verschillende generaties, en de eeuwigheid van onze dromen, verlangens en pijn. En dat in de aula van de Tyltyl-school. Prachtig.

Het is moeilijk om deze voorstelling te recenseren. Want waar liggen nu je criteria? Bij je gevoel (‘wat een fijne voorstelling, grappig en ontroerend door de verhalen van de mensen op het toneel’), bij de missie (‘de Nes krijgt mondjesmaat voet in de Bijlmer, gebodene blijft nog in cliché’s hangen’) of bij de theatrale kwaliteit (‘rammelt, maar - zo blijkt - dat kan me in dit geval niks schelen’). En dan is er ook nog de worsteling met sympathie (voor de zwarte underdog) en met ongewilde politieke correctheid. Boeiend. Hoog tijd om er een uitgebreider stuk aan te weiden.