Een man staat op het toneel en vertelt van zijn overleden moeder, zijn writer’s block en de reis die hij maakte, de wijn die hij dronk, en of het daar goed fietsen was. Ondertussen tekent hij zijn belevenissen op een groot wit doek. De twee dames op het toneel veranderen van inspeciënten in miss Belgiës.
Een intieme, zeer persoonlijke voorstelling die zeer tot de verbeelding spreekt. Terecht genomineerd voor het Theaterfestival!

Volgens Martin Schouten, de curator van het theaterfestival, vindt Bernard Van Eeghem op zijn eentje het theater weer uit.
Nou moe, zo’n vaart loopt het niet. We hebben nog weirdo’s hun ding weten doen zonder zich veel af te vragen of het publiek er wel enige voeling mee zou hebben.
Hier is het evenzo, het zit allemaal vol symbolen en tekens waar je kop noch staart aan krijgt.
Wat betekenen die maskers? Waarom die hoge hakken en op het einde de verkleedpartij? En wat bedoelt hij met ……? Je kan zo nog een tijdje doorgaan.
En toch zit je, eens de aanvankelijke verwondering en zelfs irritatie is weggeëbd, geboeid en vertederd te kijken naar dit hoogtspersoonlijk freewheelen van een bizare persoonlijkheid. Het is ook nooit bedoeld om er de grote zaal mee in te trekken, laat staan op het theaterfestival te staan, moet je maar denken. En in de categorie experimentele voorstellingen hadden we slechter kunnen treffen.