Suprieur in uitvoering; decor is prachtig en acteurs kunnen alles. Prachtige dramaturgie en enorme compassie met mensen met een enorme dorst, dorst naar liefde en naar drank. En dan een laatste scene waar ik helemaal geen chocolade van kan maken. Loek Zonneveld noemt het geniaal maar ik snap er niks van. Moet ik hem toch eens vragen wat dat nou betekende…

Superieure les in theater maken en kijken van Christoph Marthaler. Als je in Duitsland woont wordt je al snel suïcidaal van dit soort überdramaturgische concepten, afgrijselijk dure decors en virtuoze acteerkanonnen, maar in Nederland kan ik er vaak naar smachten. Kortom: een avondje kwijlen voor de liefhebber.